Napęd tylny

Napęd tylny (RWD - Rear Wheel Drive) – oznacza, że w pojeździe silnikowym, najczęściej w samochodzie, moment obrotowy przekazywany jest na oś tylną.
Istnieją trzy podstawowe warianty układu napędowego w pojazdach tylnonapędowych:

• klasyczny (konwencjonalny) – silnik z przodu, napęd na koła tylne (np. stare Fordy, FSO Polonez, Mazda MX-5, Mercedes-Benz, Peugeot 505, Polski Fiat 125p, BMW, Opel Omega),
• silnik z tyłu, napęd na koła tylne (np. Fiat 126p, Zastava 750, Volkswagen Garbus, Porsche 911, Škoda 105, pierwsze wersje VW Transportera),
• silnik przed (lub nad) tylną osią (tzw. umieszczony centralnie), napęd na koła tylne (Fiat X1/9, Ferrari, Pagani Zonda, Lamborghini Miura).

Cechy napędu tylnego

Praktycznie w każdym pojeździe środek ciężkości położony jest powyżej osi. Przy takim rozkładzie masy podczas przyśpieszania dociążana jest oś tylna, natomiast odciążana jest oś przednia. Z tego powodu napęd tylny pozwala uzyskać większe maksymalne - dociążenie osi napędowej zwiększa tarcie między kołami i nawierzchnią, zwiększając tym samym maksymalną siłę napędową.
Przy większym obciążeniu osi tylnej może zachodzić zjawisko podsterowności
, natomiast w przypadku większego obciążenia osi przedniej nadsterowności. Umieszczenie silnika przed tylną osią (centralnie) pozwala na lepsze rozłożenie masy pomiędzy obie osie. Rozwiązanie to pozwala na zachowanie neutralności w prowadzeniu.