Alfa Romeo GTV/Spider

Modele te początkowo były produkowane w fabryce Alfa Romeo (1993-2000) w Arese. W latach 2000-2004 powstawały w fabryce firmy Pininfarina w San Giorgio Canavese w Turynie.
Samochody zaprojektowane przez Enrico Fumia w studiu Pininfarina cechują się niewielkimi, częściowo przysłoniętymi, reflektorami i osłoną chłodnicy oraz krótkim, ściętym tyłem z listwą świateł na całej szerokości pojazdu. Wnętrze zostało zaprojektowane w Centro Stile Alfa Romeo, pod przewodnictwem Waltera de Silva. Alfa GTV/Spider bazują na bardzo zmodyfikowanej płycie podłogowej Grupy Fiata "Tipo Due". Alfę GTV/Spider napędzają silniki 1.8 TwinSpark, 2.0 TwinSpark, 2.0 V6 Turbo i 3.0 V6 sprzężone z pięcio- lub sześciostopniową manualną skrzynią biegów, przekazujące siłę napędową na przednią oś. W 2003 roku wprowadzono nowe silniki: JTS o pojemności dwóch litrów, a trzylitrową jednostkę V6 zastąpiono jej mocniejszym odpowiednikiem o pojemności 3.2 ze skrzynią sześciostopniową. Rozkład mas dla 4-cylindrowego samochodu wy
nosi 61% front/39% tył, a dla V6 63% front/37% tył.

Ultima GTR

Sportowy samochód osobowy produkowany przez brytyjską firmę Ultima Sports. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé. Do napędu użyto silnika V8 o pojemności 5,7 l. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów.

Silnik

• V8 5,7 l (5666 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
• Układ zasilania: wtrysk
• Średnica × skok tłoka: 99,00 mm × 92,00 mm
• Stopień sprężania: 10,1:1
• Moc maksymalna: 350 KM (257,3 kW) przy 5600 obr/min
• Maksymalny moment obrotowy: 475 Nm przy 4400 obr/min

Osiągi

• Przyspieszenie 0-100 km/h: 3,3 s
• Przyspieszenie 0-160 km/h: 8,4 s
• Czas przejazdu pierwszych 400 m: 11,9 s
• Prędkość po przejechaniu pierwszego kilometra: 253 km/h

BMW M5 E34

Zaprezentowany w 1988 roku sportowy model M5 bazował na modelu serii 5. M5 E34 była drugim po M5 E28 sportowym modelem serii 5. Jako źródło napędu postanowiono zamontować silnik z BMW M1, który wcześniej montowano również w M5 starszej generacji. Model M5 wykonywany był całkowicie ręcznie w zakładach BMW Motorsport. Konkurencją dla M5 E34 był wozy takie jak Lotus Omega, Mercedes 500E, Audi S4, czy sportowe kombi model RS2, które Audi nazywa Avant.
W 1990 roku w ramach dobrowolnej umowy między firmami Audi, BMW i Mercedesem podpisano porozumienie zakładające instalowanie w ich samochodach elektronicznego "kagańca" ograniczającego prędkość maksymalną do 250 km/h. W roku 1992 roku pojawiła się mocniejsza odmiana tego samego silnika tym razem z powiększoną pojemnością 3,8 l i mocą 340 KM. Nigdy jednak nie produkowana na rynek USA, przez cały okres produkcji była tylko odmiana z silnikiem 3.5.
Samochód po roku 1992 oferowany był również z nadwoziem touring (kombi), a od wiosny 1994 roku ze skrzynią manualną Getrag o 6 przełożeniach i tzw. szerokim grillem na przodzie, który dotychczas był zarezerwowany dla modeli E34
z silnikami V8, także z pakietem Nürburing, który zawierał: Servotronic, tylny stabilizator o gr. 19 mm, a w przypadku Touringa 20 mm, koła 9x17 z oponami 255/40R17, oraz EDC (Electronic Damper Control), czyli elektroniczną kontrolę amortyzatorów.
Produkowane były także specjalne krótkie serie M5: Cecotto, Winkelhock, Naghi Motors, 20 Jahre, UK Limited Edition oraz M5 Touring "Elekta" edition.
Produkcję rodziny E34 zakończono w 1995 roku, jednak wersja touring (kombi) jako jedyna była produkowana do połowy 1996, w tym również M5 w tej właśnie wersji.

Vector Avtech WX-8 HPRV

Supersamochód skonstruowany i opublikowany w 2008 r przez amerykańską markę Vector Aeromotive Corporation. Jest to zmodyfikowana wersja modelu Vector Avtech WX-3. Do napędu użyto jednostki V8 6997 cm³ 16V (16 zaworów), generującą moc maksymalną 750 KM. Wymiary i waga nie są znane. Napęd przenoszony jest na tylną oś. Skrzynia biegów jest automatyczna. Typ nadwozia to 2-drzwiowe coupé. Podczas testów pojazdu w 2007 r pojazd mógł osiągnąć 483 km/h, lecz prędkość maksymalna wyniosła 435 km/h. Moc maksymalna wyniosła 750 KM, lecz jednostka V8 6997 cm³ prawdopodobnie generuje moc maksymalną 1200 KM. Prawdopodobne przyspieszenie 0-100 km/h wynosi 2,7 s i 0-200 km/h 8,0 s, lecz takich nie osiągnięto.

Opel Ampera

Pierwszy na rynku europejskim pojazd elektryczny posiadający możliwość zwiększenia zasięgu silnikiem benzynowym.
Samochód powstał na tej samej płycie podłogowej co Chevrolet Volt. Napędzany jest przez silnik elektryczny, którego zasięg wynosi od 60 do 80 km. W wypadku rozładowania akumulatora, zasięg do 500 km zwiększy silnik spalinowy o pojemności 1.4, mocy 86 KM/4800 obr, 130 Nm/4250 obr. Auto przyspiesza do 100 km/h w 9 s i rozwija prędkość maksymalną 161 km/h. Średnie szacunkowe zużycie paliwa na 100 km wynosi około 1,34 l, a czas ładowania do pełna akumulatora z gniazda 230 V to około 3 godziny.
Ceny tego samochodu elektrycznego zaczynają się od 42 900 euro, zaś sprzedaż rozpoczęła się w czwartym kwartale 2011 roku.
Wraz z bliźniaczym Chevroletem Volt zdobył tytuł Samochodu Roku 2012
.

Autodromo Enzo e Dino Ferrari

Tor wyścigowy znajdujący się w pobliżu włoskiego miasta Imola (stąd pochodzi jego potoczna nazwa), w odległości 40 km na wschód od Bolonii i 80 km na wschód od fabryki Ferrari w Maranello. Od 1980 do 2006 r. odbywały się tu wyścigi Formuły 1 o Grand Prix San Marino. Tor został nazwany na cześć fundatora Enzo Ferrari'ego i jego syna Dino, który zmarł w 1956 roku.
Rok 1994 był dla GP San Marino tragiczny. Już podczas treningów jeżdżący wówczas dla zespołu Jordan Rubens Barrichello wypadł z szykany Variante Bassa i uderzył w ogrodzeniową siatkę. Nie odniósł poważniejszych obrażeń oprócz złamania nosa i licznych potłuczeń. Niestety podczas sesji kwalifikacyjnej Austriak Roland Ratzenberger wypadł z szybkiego zakrętu Villeneuve (z powodu urwanego przedniego skrzydła wywołanego przez wycieczkę poza tor na wcześniejszym okrążeniu) i z prędkością ponad 314 km/h uderzył w betonową scianę. W godzinę później z powodu licznych krwotoków zmarł szpitalu w Bolonii.
Następną ofiarą tragicznego weekendu był trzykrotny mistrz świata Ayrton Senna. Na siódmym okrążeniu (z do tej pory nieznanych powodów, prawdopodobnie pęknięcia drążka kierowniczego) opuścił tor z prędkością ok 250-260 km/h. Niestety budowa toru nie pozwoliła mu dostatecznie wyhamować i uderzył w betonową ścianę. W momencie uderzenia koło z elementami zawieszenia uderzyło Brazylijczyka w głowę wywołując pęknięcie tętnicy skroniowej i obrażenia czaszki. Zmarł po kilku godzinach w szpitalu.

Lata późniejsze

Tragedia na Imoli odbiła się głośnym echem w światku Formuły 1. Nawet przyszłość GP San Marino stała pod znakiem zapytania. By zwiększyć bezpieczeństwo przebudowano zakręty: Tamburello (w szykanę), Villeneuve (w szykanę), Variante Bassa (krótki, prosty odcinek), Variante Alta (w krótką prostą). Wyścigi Grand Prix odbywały się tu jeszcze do roku 2006.
31 sierpnia 2011 tor otrzymał od FIA homologację, która umożliwia przeprowadzenie wyścigu F1 do końca 2014.

Audi LeMans Quattro

Audi LeMans Quattro – prototyp dwudrzwiowego coupé z centralnie umieszczonym silnikiem V10 FSI BiTurbo przedstawionego na targach motoryzacyjnych we Frankfurcie w roku 2003. Podczas salonu samochodowego IAA 2003 miała miejsce premiera Audi Le Mans Quattro, trzeciego w roku 2003 prototypu stworzonego przez Audi. Model ten wyznaczył kierunek dalszego rozwoju stylistyki Audi. Jest ono przykładem połączenia inspirującego designu z techniką, która trzykrotnie doprowadziła Audi do triumfu w 24-godzinnym wyścigu Le Mans

Opis Modelu

Prototyp nawiązuje stylistyką do konceptu Audi Nuvolari quattro pokazanego podczas salonu w Genewie (2003). Le Mans mierzy tylko 4,37 m długości, 1,25 m wysokości i 1,90 m szerokości. Rozstaw osi wynosi 2,65 m. Masę udało się ograniczyć do 1530 kg przez zastosowanie aluminiowej ramy przestrzennej (ASF) i włókien węglowych. W konstrukcji karoserii zastosowano aluminium i włókno węglowe. We wnętrzu dominują: aluminium, kauczuk i skóra.

Dane techniczne

• Silnik 5.2 FSI BiTurbo
  • Pojemność skokowa: 5204 cm³
  • Moc maksymalna: 610 KM (449 kW) przy 6800 obr/min
  • Maks. moment obrotowy: 750 Nm przy 5800 obr/min
• Podwozie
  • Hamulce przód/tył: tarcze wentylowane/tarcze wentylowane
  • ABS i ASR
• Wymiary i ciężary
  • Rozstaw osi: 2651 mm
  • Wymiary: 4371/1905/1250
  • Ciężar własny: 1530 kg
  • Pojemność bagażnika: 100 l
  • Pojemność zbiornika paliwa: 75 l
• Osiągi
  • Przyśpieszenie 0-100km/h: 3,7 s
  • Przyśpieszenie 0-200km/h: 10,8 s
  • Prędkość maksymalna: 345 km/h, ustawiono ogranicznik prędkości do 250 km/h

Ceny na stacjach w Europie

Ostatnia aktualizacja:20 listopada 2013

Pb95 w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Rumunia	5,49	5,16	19,36
Kosowo	1,24	5,19	19,27
Estonia	1,24	5,21	19,21
POLSKA	5,31	5,31	18,83
Czechy	35,27	5,41	18,49
Luksemburg	1,30	5,45	18,34
Chorwacja	9,99	5,47	18,28
Bułgaria	2,57	5,50	18,19
Łotwa	0,92	5,50	18,17
Litwa	4,64	5,62	17,78
Czarnogóra	1,35	5,65	17,70
Austria	1,35	5,66	17,67
Węgry	403,00	5,68	17,61
Szwajcaria	1,68	5,71	17,52
Hiszpania	1,39	5,83	17,16
Słowenia	1,42	5,93	16,88
Słowacja	1,44	6,03	16,58
Francja	1,48	6,20	16,12
Irlandia	1,53	6,40	15,62
Niemcy	1,54	6,44	15,52
Wlk Brytania	1,30	6,49	15,41
Finlandia	1,58	6,61	15,13
Szwecja	14,23	6,65	15,05
Belgia	1,60	6,67	14,98
Portugalia	1,61	6,73	14,87
Dania	12,16	6,82	14,67
Grecja	1,63	6,83	14,65
Włochy	1,72	7,22	13,86
Holandia	1,74	7,29	13,72
Turcja	4,80	7,38	13,55
Norwegia	14,96	7,61	13,15

Ostatnia aktualizacja:20 listopada 2013

ON w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Luksemburg	1,19	5,00	20,01
Kosowo	1,24	5,19	19,27
Chorwacja	9,62	5,27	18,99
Czarnogóra	1,27	5,31	18,82
POLSKA	5,39	5,39	18,55
Łotwa	0,91	5,42	18,44
Rumunia	5,77	5,43	18,41
Czechy	35,50	5,44	18,38
Litwa	4,49	5,44	18,38
Estonia	1,30	5,45	18,34
Bułgaria	2,57	5,50	18,19
Austria	1,33	5,55	18,02
Francja	1,34	5,59	17,89
Grecja	1,35	5,65	17,69
Hiszpania	1,35	5,66	17,67
Słowenia	1,36	5,68	17,61
Słowacja	1,36	5,71	17,52
Niemcy	1,39	5,82	17,19
Węgry	417,00	5,87	17,02
Portugalia	1,41	5,91	16,93
Holandia	1,44	6,03	16,57
Belgia	1,45	6,05	16,54
Irlandia	1,47	6,15	16,26
Szwajcaria	1,81	6,16	16,24
Finlandia	1,48	6,20	16,12
Dania	11,09	6,22	16,08
Szwecja	14,36	6,70	14,92
Turcja	4,38	6,74	14,85
Włochy	1,64	6,84	14,62
Wlk Brytania	1,37	6,84	14,61
Norwegia	14,00	7,12	14,05

Daytona Beach Road Course

Daytona Beach Road Course – tor wyścigowy znajdujący się kiedyś w Daytona Beach na Florydzie. W tym miejscu ustanowiono także piętnaście rekordów prędkości na lądzie. Tor używany był przez serię NASCAR.

Układ toru

Prosta start meta znajdowała się na autostradzie A1A, i prowadziła 3 km (2 mile) na południe, równolegle do Oceanu. Następnie kierowcy wjeżdżali w pierwszy zakręt, south turn (zakręt południowy), z którego wyjeżdżali na plażę, gdzie tor ciągnął się 3 km (2 mile) na północ, również równolegle do oceanu. Później zawodnicy wjeżdżali w drugi zakręt, north turn (zakręt północny), który prowadził ich z powrotem na autostradę. Obecnie w miejscu zakrętu znajduje się restauracja "North Turn". Początkowo tor miał 3.2 mili (5.1 km) długości, lecz pod koniec lat czterdziestych został wydłużony do 4,2 mili (6,8 km). W grze komputerowej "Nascar Thunder 2004" firmy EA Sports tor jest o połowę krótszy, ale zachowany został jego układ.

Pierwsze wyścigi

William France Sr. dobrze zna historię wyścigów na Daytonie. Przeprowadził się tutaj z Waszyngtonu podczas Wielkiego kryzysu w 1935 roku. Założył on warsztat samochodowy.
Kierowca wyścigowy Sig Haugdahl poprosił w 1936 roku władze miasta Daytona Beach o zorganizowanie wyścigu na torze o długości 3.2 mili (5.1km). Prawdopodobnie to Haugdahl zaprojektował ten tor. Władze miasta dołożyły do organizacji wyścigu 5000 dolarów. Wyścig odbył się 8 marca. gdzie spotkało się tysiące fanów sportów motorowych. Tor prowadzący w połowie po plaży okazał się być bardzo trudny i praktycznie nieprzejezdny. Spowodowało to liczne spory i protesty. Wyścig został przerwany po 75 z zaplanowanych 78 okrążeń. Według ogłoszonych przez AAA wyników, wyścig wygrał Milt Marion. Drugi był Ben Shaw, a trzeci Tommy Elmore, który oprotestował wyniki wyścigu, lecz protest został odrzucony. Bill France sr. dojechał w wyścigu na piątej pozycji. Miasto straciło na wyścigu 22 tys. dolarów i przestało promować imprezę.
Haugfahl rozmawiał z France'm na temat organizacji wyścigu w 1937 roku. Impreza była bardziej udana, jednak obydwoje stracili na niej pieniądze.
Bill France zajął się więc samodzielnie organizowaniem wyścigów w Daytona Beach. Zorganizował dwa wyścigi w 1938 roku. W lipcowym wyścigu Danny Murphy pokonał Billa France'a i wygrał 200 dolarów. Sierpniowy wyścig organizowany w święto Labor Day wygrał Bill France pokonując Lloyda Moody'ego i Piga Ridingsa oraz dobywając nagrodę w wysokości 20 tys. dolarów.
W 1939 oraz 1940 zorganizowano po trzy wyścigi. W roku 1940 France ukończył marcowy wyścig na czwartym miejscu, lipcowy wygrał, a we wrześniu dojechał szóstym miejscu.
Lloyd Seay wygrał wyścig rozgrywany 27 lipca 1941, po czym dwukrotnie dachował. Następnie wygrał po raz drugi 24 sierpnia. Został zamordowany przez członka swojej rodziny w wyniku sporu o produkowanie i sprzedaż alkoholu.
Bill France zajęty był planowaniem wyścigów w roku 1942, kiedy Japończycy dokonali ataku na Pearl Harbor. France spędził II wojnę światową pracując na Daytona Boat Works. Większość wyścigów przestała być organizowana po wojnie. Wyścigi samochodowe na tor Daytona Beach Road Course powróciły w 1946 roku.

Napęd hybrydowy

Napęd hybrydowy – połączenie dwóch rodzajów napędu do poruszania jednego urządzenia.
Napęd hybrydowy to najczęściej połączenie silnika spalinowego i elektrycznego. Silniki te mogą pracować na przemian lub naraz, w zależności od potrzeb, np.: w mieście elektryczny, za miastem spalinowy. Silnik elektryczny może być prądnicą i ładować akumulatory lub kondensator w wyniku napędzania silnikiem spalinowym lub w wyniku hamowania silnikiem. W układach takich montowany silnik spalinowy ma moc wystarczającą do jazdy przy optymalnych parametrach pracy przy przewidywanej prędkości podróżnej. Jest to około ćwierci mocy silników obecnie stosowanych. Całość sterowana jest przez układ elektroniczny zapewniający optymalne wykorzystanie energii.

Klasyfikacja

Napędy hybrydowe możemy podzielić na:

• szeregowe – silnik spalinowy pracuje cały czas w optymalnym zakresie obrotów napędzając generator prądu. Energia z generatora jest przekazywana do silnika napędowego a nadmiar do akumulatorów. Silnik elektryczny w razie potrzeby może również korzystać z energii zgromadzonej w akumulatorach.
• równoległe – (silnik spalinowy jest mechanicznie połączony z kołami) Gdy potrzebna jest duża moc silnik elektryczny i spalinowy mogą pracować równolegle. Podczas hamowania silnik elektryczny jest generatorem.
• szeregowo – równoległe - kombinacja układu szeregowego i równoległego.

Wady i zalety

Zaletą układów hybrydowych jest zmniejszenie zużycia paliwa i emisji szkodliwych spalin (obecnie spełniają najbardziej rygorystyczne normy w tym zakresie) oraz hałasu. Wadą jest natomiast większa masa i cena pojazdu oraz większe rozmiary i komplikacja układów głównie z powodu zastosowania akumulatorów.

Zastosowanie napędu hybrydowego

Napęd hybrydowy jest coraz częściej stosowany w samochodach osobowych. Przykłady takich modeli to: Toyota Prius, Honda Insight, Lexus GS450h, Chevrolet Volt, Opel Ampera czy Jo-mobil.
Napęd hybrydowy jest szczególnie korzystny w pojazdach które często zatrzymują się i ruszają, np. śmieciarkach, autobusach miejskich (przykładem takiego autobusu jest Solaris Urbino 18 Hybrid), czy tramwajach (taki tramwaj nie musi korzystać z zewnętrznego zasilania). W pojazdach z klasycznym napędem znaczna ilość energii jest tracona podczas hamowania. Po zastosowaniu napędu hybrydowego można część tej energii zgromadzić w akumulatorach i wykorzystać przy ponownym ruszaniu. Istnieje również możliwość wyłączania silnika spalinowego podczas częstych postojów co również daje oszczędności. Autobusy hybrydowe mogą posiadać możliwość wyłączenia silnika spalinowego podczas przejazdu przez zabytkowe części miast w celu ochrony zabytków przed niszczącym wpływem zanieczyszczeń.
Napęd hybrydowy, spalinowo-elektryczny był też stosowany w okrętach podwodnych.
Inny rodzaj napędu hybrydowego jest czasem stosowany w motorowerach, które zaopatruje się w mały silnik spalinowy lub elektryczny. Przy jeździe pod górę lub pod silny wiatr stosuje się w takich rowerach napęd silnikowy, zaś przy jeździe w dół, po płaskim lub z wiatrem stosuje się zwykły napęd nożny.

Honda CR-Z

Kompaktowy hybrydowy samochód osobowy o nadwoziu coupé produkowany przez koncern Honda od 2010 roku.

Nadwozie i wnętrze

3-drzwiowe nadwozie Hondy CR-Z typu coupé charakteryzuje się dynamiczną linią. Stylizacją auto nawiązuje do modelu Honda CR-X. Odmiana przeznaczona na rynki państw europejskich wyposażona została w osiem diod LED pełniących rolę świateł do jazdy dziennej, które zamontowane są pod kloszem reflektorów w ich dolnej części. W wersji oferowanej w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych zamiast tylnego rzędu siedzeń umieszczono otwarte schowki na przedmioty podręczne.
Deska rozdzielcza wersji seryjnej stanowi rozwinięcie projektów studyjnych, wyposażona została w zestaw trójwymiarowych wskaźników o zmiennej kolorystyce podświetlenia z umieszczonym centralnie cyfrowym prędkościomierzem. Kolor podświetlenia uzależniony jest od wyboru jednego z trzech trybów jazdy: czerwone dla trybu Sport, niebiesko-zielone dla trybu Normal lub niebieskie dla trybu Econ .

Układ napędowy i jezdny

Do napędu pojazdu zastosowano silnik benzynowy w technologii VTEC o pojemności skokowej 1497 cm³, mocy maksymalnej 114 KM i maksymalnym momencie obrotowym 145 Nm oraz silnik elektryczny o mocy 10 kW (13,6 KM) i momencie obrotowym 78 Nm. Łączna moc obu jednostek napędowych wynosi 124 KM i osiąga maksymalny moment obrotowy 174 Nm. Napęd przekazywany jest na oś przednia poprzez 6-biegową manualną skrzynię biegów. W 2012 roku auto przeszło facelifting. Układ napędowy pojazdu zwiększył moc do 137 KM i 190 Nm.
Zawieszenie przednie samochodu oparto na kolumnach MacPhersona z kutego aluminium oraz amortyzatorach gazowych. Podczas prac konstrukcyjnych nad układem kierowniczym i jezdnym wzorowano się na rozwiązaniach takich modeli jak Mini, Lotus Elise czy Volkswagen Scirocco w celu zapewnienia modelowi CR-Z jak najlepszych własności trakcyjnych
.

MIEV

(Mitsubishi In-wheel motor Electric Vehicle – wewnątrzkołowy system napędu elektrycznego) – testowany przez Mitsubishi układ napędu bazujący na litowo-jonowych bateriach i czterech silnikach elektrycznych zamontowanych w kołach.
System wykorzystywany jest w samochodzie Mitsubishi i-MiEV oraz bliźniaczych Peugeot iOn i Citroën C-ZERO.

Audru Ring

Pierwsze zawody w tym miejscu odbyły się w 1930 roku. Oryginalny układ, Sauga Kolmnurk (Sauga Triangle), to 6,1 km długości toru z wykorzystaniem trzech dróg publicznych: Nurme tee, Sulu-Papsaare tee i Haapsalu maantee. Wyścigi na Kolmnurk przestały się odbywać w 60-tych XX wieku.

Nowy tor został zaprojektowany przez Enn Teppand i został zbudowany w latach 1989–1990. 3,668 km długości tor zawiera jeden z zakrętów z Kolmnurk, a także dwa inne (zmienione), prosta na Nurme tee i Haapsalu maantee. Był też nowy odcinek składający się z dróg publicznych.
W 1990 roku powstała nowa prosta i szykana. 350 m prostej na tee Nurme to wszystko, co pozostało z pierwotnego toru z lat 30-tych.
W 2000 roku, rozpoczęto odbudowę toru, a rok później otwarto go, jest przeznaczony z ograniczeniem do zużycia na drogach publicznych. 2,173 km toru wykorzystuje punkty dodane.
Istnieją plany modernizacji i rozbudowy toru. Nowy 3,200 km tor będzie według standardów Fédération Internationale de l'Automobile klasy 3 i FIM klasy B.

Fuel Stratified Injection

Fuel Stratified Injection (FSI) – technika zasilania benzyną wykorzystywana w silnikach benzynowych. Pozwala zwiększyć moc silnika bez przyrostu jednostkowego zużycia paliwa. Opracowana została przez Volkswagena

Koncepcja

Mieszanka paliwowo-powietrzna w silnikach iskrowych – w przeciwieństwie do silników wysokoprężnych – nie może mieć zbyt dużego nadmiaru powietrza (tzw. mieszanka uboga). Mieszanka taka źle zapala się od świecy zapłonowej, proces spalania kończy się po minięciu tłoka GMP co sprawia, że mieszanki ubogie cechują się tzw. przewlekłym spalaniem i jest przyczyną nadmiernego wzrostu temperatury w obrębie gniazd zaworowych i nadmiernej emisji tlenków azotu. Spalanie mieszanek ubogich pozwala jednak na zaoszczędzenie w jednostkowym zużyciu paliwa. Aby pogodzić sprzeczne kwestie konstruktorzy opracowali udoskonaloną odmianę zasilania silnika iskrowego z bezpośrednim wtryskiem paliwa do cylindra pod nazwą FSI. Istotą rozwiązania jest taka technika wtrysku benzyny, aby w obszarze świecy zapłonowej mieszanka była bogata (łatwo się zapala od iskry ze świecy zapłonowej), natomiast w pozostałej objętości cylindra jest mieszanka uboga, która bez problemu zapala się od strefy płomienia z palącej się już mieszanki bogatej. Takie uwarstwienie mieszanki (bogata w okolicach świecy zapłonowej i uboga w pozostałej objętości cylindra) jest właśnie cechą koncepcji Fuel Stratified Injection (FSI) i jej wersji rozwojowych.

Konstrukcja

W systemie FSI konstruktorzy zastosowali:

• dzielone, pochylone kanały dolotowe, o przekroju pełnym przy dużym obciążeniu, a zmniejszanym przy obciążeniu częściowym, za pomocą dodatkowych przepustnic sterowanych podciśnieniowo.
• kolektor ssący o zmiennej geometrii. Zmiana długości kanału przepływu powietrza w kolektorze pozwala na uzyskanie większego momentu obrotowego w zakresie średnich obrotów silnika gdy kanał przepływu powietrza jest długi i wyższej mocy przy wysokich obrotach, gdy powietrze przepływa krótszą drogą.
• przepustnicę sterowaną przez sterownik silnika i elektroniczny pedał gazu. W kolektorze znajduje się też czujnik podciśnienia, na podstawie wskazań którego, a także na podstawie liczby obrotów i kąta otwarcia przepustnicy sterownik oblicza ilość powietrza zassanego przez silnik.
• pompę mechaniczną wysokociśnieniową jednotłoczkową napędzaną za pośrednictwem, specjalnej podwójnej krzywki wałka rozrządu. To obok elektrycznej pompą zasilającą umieszczoną w zbiorniku i wytwarzającą ciśnienie około 6 MPa. W pompie mechanicznej znajduje się elektrozawór, za pomocą którego sterownik może sterować ciśnieniem paliwa. Pompa zasila szynę wtryskiwaczy, która jednocześnie, dzięki swojej objętości stanowi zasobnik ciśnienia i zapobiega wahaniom ciśnienia paliwa w momencie wtrysku. Na szynie paliwowej jest zawór bezpieczeństwa, otwierający się przy ciśnieniu 120 kPa.
• zasilanie wtryskiwaczy z baterii kondensatorów napięciem ok. 65 V. Zastosowano to ze względu na duże ciśnienie i wymaganą szybkość pracy Wtryskiwacz posiada specjalną konstrukcję – w stanie zamkniętym między twornikiem elektromagnesu, a iglicą jest luz. Efektem tego jest zmniejszenie się sił bezwładności, bo po przyłożeniu napięcia pierwszy porusza się twornik.
• układy redukcji emisji tlenków azotu. Problemem pozostaje natomiast podwyższona emisja tlenków azotu, NOx, powstających przy wysokich (1800 °C) temperaturach spalania ubogich mieszanek uwarstwionych przy częściowym obciążeniu silnika. By ją ograniczyć, stosuje się recyrkulację spalin, ale kosztem wzrostu zużycia paliwa dla obniżenia temperatury w komorze spalania. W silniku FSI recyrkulacja może wynosić nawet 25 procent objętości ładunku cylindra. Montowane są też obecnie dodatkowe konwertery katalityczne, tzw. zasobnikowe, gromadzące w postaci azotanów szkodliwe tlenki azotu, powstające podczas pracy na ubogiej mieszance i rozkładające je na azot i tlen w trybie regeneracji (oczyszczania). Polega on na włączaniu na krótko (co minutę na 2-3 s) trybu pracy na bogatej mieszance jednorodnej (λ = 0,8). Niezbędny jest wówczas montaż dodatkowych czujników temperatury i czujników tlenków azotu.

Osiągi

Silnik FSI o pojemności skokowej 1984 cm³ ma korzystne parametry trakcyjne: moc 110 kW (150 KM) przy 6000 obr./min i moment 200 Nm przy 3500 obr./min. Płaski przebieg krzywej momentu obrotowego w zakresie od 2000 do 5000 obr./min powoduje, że silnik jest elastyczny. Przy wtrysku bezpośrednim paliwa do cylindra następuje silne schłodzenie ładunku. W efekcie można podnieść stopień sprężania do 11,5:1 bez obawy wystąpienia spalania stukowego. Czas odcięcia paliwa przy zmniejszaniu prędkości obrotowej może zostać wydłużony ze względu na to, że paliwo nie skrapla się na ściankach kolektora ssącego.

Aston Martin V12 Vantage RS

Aston Martin V12 Vantage RS bazuje na standardowym modelu V8 Vantage Coupe.
    Maskę oraz pokrywa bagażnika wykonano z włókna węglowego. Za aerodynamikę z przodu odpowiada karbonowy rozdzielacz, a z tyłu dyfuzor korzystający z tego samego materiału. Warto wspomnieć o rzadko spotykanym w drogowych Astonach spoilerze. Zdradza on swoją obecność jedynie przy dużej prędkości.
    Połacie zamszu budują odpowiedni klimat, nieco perforowanej skóry trafiło jedynie na część kierownicy. Bardzo dobrze wygląda także zmienione wykończenie drzwi. Centralna konsola oraz dźwignia zmiany biegów pochodzą z modelu DBS.
    Do napędu samochodu posłużył dwunastocylindrowy silnik. Sucha miska olejowa, kute tłoki, przeprojektowana głowica i sportowy układ wydechowy to najważniejsze ze zmian przeprowadzonychw silniku. Dzięki nim z pojemności 6 l uzyskano moc 600 KM oraz 690 Nm. W rezultacie koncepcyjny RS potrzebuje na sprint do 100 km/h zaledwie 4 s.

Brands Hatch Race Circuit

Tor wyścigowy w Wielkiej Brytanii, położony w pobliżu miasta Fawkham w hrabstwie Kent, około 35 kilometrów na południowy wschód od Londynu.
Tor ma dwie konfiguracje, dłuższą – tzw. Grand Prix o długości 3.703 km, oraz krótszą Indy Circuit, która mierzy 1.929 km.
W latach 1964-1986 odbyło się tutaj 14 wyścigów zaliczanych do punktacji Mistrzostw Świata Formuły 1. Dwanaście z nich nosiło nazwę Grand Prix Wielkiej Brytanii, natomiast dwa (w 1983 oraz 1985 roku) - Grand Prix Europy.
Tor gościł uczestników Grand Prix Wielkiej Brytanii w latach parzystych, bowiem w latach nieparzystych wyścig ten odbywał się na obiekcie Silverstone. W latach nieparzystych na Brands Hatch rozgrywano niezaliczane do punktacji F1 zawody o nazwie Victory Race oraz – w latach późniejszych – Race Of Champions.
Dwukrotnie, w latach 1978 i 2003, Brands Hatch było areną wyścigów serii Champ Car. W drugim przypadku kierowcy ścigali się na krótszej wersji – Indy Circuit.
Na torze Brands Hatch rozgrywane są zawody serii międzynarodowych: A1 Grand Prix, World Touring Car Championship, Deutsche Tourenwagen Masters, Mistrzostw Świata Superbike, Formuły 2, a także narodowych: brytyjskich serii motocyklowych, Formuły 3 oraz British Touring Car Championship.
Rekord toru w konfiguracji Grand Prix należy do Nigela Mansella, który podczas wyścigu Formuły 1 w 1986 roku osiągnął czas 1:09.593.
W 1971 roku podczas wyścigu Victory Race na tym torze zginął szwajcarski kierowca Jo Siffert. W 2009 w wyniku obrażeń odniesionych w wyścigu Formuły 2 zginął brytyjski kierowca Henry Surtees.

Bosch K-Jetronic

Mechaniczny wtryskowy układ zasilania silnika spalinowego powstały w roku 1973. Układ ten jest używany obecnie na niewielką skalę.
Układ wtryskowy K-jetronic firmy Bosch składa się z elektrycznej pompy zasilającej, akumulatora ciśnienia paliwa, filtra, rozdzielacza paliwa i przepływomierza powietrza, zblokowanych w regulatorze mieszanki. Poza tym w skład układu wchodzą wtryskiwacze, przepustnica i elementy umożliwiające rozruch i pracę silnika w okresie nagrzewania takie jak regulator termiczny, wtryskiwacz rozruchowy, zawór powietrza dodatkowego. Pomiar masy przepływającego powietrza odbywa się po przez przesuwanie klapy spiętrzającej. Klapa ma kształt koła i pod naporem powietrza porusza się w stożkowej gardzieli, przymocowana jest do końca ramienia, na które nacisk wywiera ciśnienie hydrauliczne za pośrednictwem tłoka sterującego. System dawkuje ilość wtryskiwanego paliwa poprzez ruch tłoka sterującego, którego przesuwająca się krawędź odsłania szczeliny, którymi przepływa paliwo do wtryskiwaczy. Z jednej strony na tłok działa stałe ciśnienie paliwa, a z drugiej napór aerodynamiczny powietrza zassanego przez silnik wywierany na klapę spiętrzającą. Ponieważ ciśnienie paliwa jest stałe, to ruch klapy spiętrzającej wyznacza ilość zassanego powietrza. Korekcje dawki w zakresie niskich i średnich obrotów uzyskuje się po przez modyfikację konturu gardzieli. W zależności od bardziej lub mniej stromego przebiegu konturu (w stosunku do tworzącej stożka) uzyskuje się wzbogacenie lub zubożenie dawki paliwa. W okresie nagrzewania regulator termiczny obniża ciśnienie paliwa nad tłokiem sterującym, co powoduje spadek siły przeciwstawiającej się naporowi aerodynamicznemu, wyższe położenie klapy spiętrzającej, a przez to zwiększenie dawki paliwa.

Alternator

Prądnica prądu przemiennego, często trójfazowa. Służy do zmiany energii mechanicznej w prąd przemienny. W alternatorze prąd jest wytwarzany w nieruchomych uzwojeniach stojana przez wirujące pole magnetyczne wirnika. Stosowany jest powszechnie jako źródło prądu w pojazdach mechanicznych. Pierwszy alternator skonstruował Nikola Tesla w 1891 i opatentował go w USA pod numerem 447921.
Alternator jest znacznie wydajniejszy i bardziej niezawodny od prądnicy prądu stałego, gdyż w przeciwieństwie do prądnicy główne uzwojenia robocze są w stojanie, a nie w wirniku, dzięki czemu nie ma potrzeby stosowania komutatora. Alternator jest wzbudzany podobnie do prądnicy prądu zmiennego przez uzwojenia wirnika, ale w alternatorze jest jedno uzwojenie nawinięte osiowo, a wykonane z ferromagnetyka elementy kształtują odpowiednio pole magnetyczne, tak by podczas obrotu wirnika zmieniało się pole magnetyczne przenikające przez uzwojenia statora (stojana).
Dla zapewnienia współpracy z akumulatorem, który wymaga napięcia stałego, alternator posiada wbudowany prostownik na diodach krzemowych. Czasem zawiera też wbudowany regulator napięcia.
Układ prostowania prądu posiada często oddzielne diody do prostowania prądu głównego i oddzielne 3 diody do prostowania prądu używanego do wzbudzania alternatora (alternator 9-diodowy). Układ taki zapewnia, że podczas małych obrotów silnika lub przy włączonej instalacji elektrycznej przy wyłączonym silniku wirnik alternatora nie jest magnesowany i nie pobiera prądu z akumulatora, jak to się dzieje w prądnicach i alternatorach 6-diodowych. W nowoczesnych samochodach układ prostowania i regulator poziomu wzbudzania, zwany regulatorem napięcia, są instalowane w alternatorze.
Obecnie alternatorów używa się coraz częściej, ponieważ są znacznie lżejsze od prądnicy prądu stałego i zdolne do wytwarzania prądu już przy niewielkiej prędkości obrotowej wirnika.

Ceny paliw w Europie

Ostatnia aktualizacja:23 października 2013

Pb95 w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Kosowo	1,24	5,18	19,29
Rumunia	5,64	5,31	18,82
Estonia	1,28	5,34	18,72
POLSKA	5,48	5,48	18,25
Bułgaria	2,57	5,49	18,21
Luksemburg	1,32	5,52	18,13
Łotwa	0,93	5,56	17,99
Chorwacja	10,23	5,62	17,81
Czarnogóra	1,35	5,64	17,72
Litwa	4,73	5,72	17,48
Austria	1,39	5,82	17,19
Czechy	36,19	5,86	17,08
Hiszpania	1,41	5,90	16,94
Węgry	417,00	5,97	16,76
Słowenia	1,44	6,04	16,57
Szwajcaria	1,80	6,09	16,41
Słowacja	1,47	6,15	16,26
Francja	1,50	6,27	15,94
Wlk Brytania	1,32	6,49	15,42
Irlandia	1,56	6,52	15,34
Niemcy	1,56	6,52	15,33
Finlandia	1,61	6,71	14,90
Belgia	1,62	6,77	14,77
Portugalia	1,63	6,79	14,72
Szwecja	14,31	6,81	14,69
Dania	12,27	6,88	14,54
Grecja	1,66	6,95	14,39
Włochy	1,76	7,35	13,60
Turcja	4,80	7,38	13,55
Holandia	1,77	7,39	13,52
Norwegia	15,21	7,81	12,80

ON w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Luksemburg	1,22	5,09	19,63
Kosowo	1,24	5,18	19,29
Czarnogóra	1,27	5,31	18,84
Chorwacja	9,79	5,37	18,61
Łotwa	0,91	5,42	18,46
Estonia	1,31	5,47	18,29
Bułgaria	2,57	5,49	18,21
Litwa	4,55	5,51	18,15
POLSKA	5,53	5,53	18,08
Rumunia	5,91	5,57	17,96
Austria	1,36	5,70	17,55
Hiszpania	1,37	5,72	17,49
Grecja	1,37	5,72	17,48
Francja	1,37	5,73	17,46
Słowenia	1,37	5,73	17,46
Czechy	35,67	5,77	17,33
Słowacja	1,39	5,81	17,20
Niemcy	1,41	5,88	17,00
Portugalia	1,45	6,05	16,52
Węgry	423,00	6,05	16,52
Belgia	1,47	6,12	16,33
Holandia	1,47	6,14	16,29
Dania	11,19	6,27	15,95
Finlandia	1,50	6,28	15,93
Irlandia	1,51	6,30	15,89
Szwajcaria	1,91	6,49	15,42
Turcja	4,38	6,73	14,85
Wlk Brytania	1,39	6,83	14,63
Szwecja	14,46	6,88	14,54
Włochy	1,66	6,96	14,37
Norwegia	14,25	7,32	13,66

Zawór upustowy różnicy ciśnienia (BLOWOFF)

Utrzymuje stałe ciśnienie w układzie dolotowym turbo doładowanym silnika spalinowego.
Gdy przepustnica będzie zamknięta powietrze pompowane przez turbosprężarkę (która jest dalej na obrotach), wylatuje przez zawór upustowy. Zapobiega zwiększaniu ciśnienia w układzie, które może mieć zły wpływ na układ i może przyczynić się do uszkodzenia turbosprężarki.
Dzięki temu również turbina nie traci obrotów, możemy włączyć następny bieg i sprężarka od razu zacznie pompować powietrze, ciśnienie między przepustnicą, a komorą spalania i między przepustnicą, a turbosprężarką jest takie samo, przy czym silnik reaguje na otwieranie i zamykanie przepustnicy "łagodniej".

Chłodnica międzystopniowa

Chłodnica międzystopniowa - „Intercooler” (chłodnica pośrednia) - chłodnica powietrza doładowującego, to chłodnica powietrza sprężanego w sprężarce, przed dostarczeniem go do silnika, stosowana w silnikach spalinowych z doładowaniem. Służy do zwiększenia sprawności i mocy silnika.

Intercooler może być prostym wymiennikiem ciepła z naturalnym owiewaniem (pęd powietrza jadącego auta), może też mieć chłodzenie wymuszone (wentylator), a nawet wodne – jak np. w modelu Toyota Celica, Lotus Omega. W niektórych samochodach, takich jak np. Subaru Impreza WRX STi czy Mitsubishi Lancer Evolution (I), stosuje się natrysk wody na intercooler, co ma za zadanie jeszcze wydajniejsze chłodzenie. Pociąga to jednak za sobą konieczność zaopatrywania samochodów w dodatkowe zbiorniki z wodą do intercoolera. Istnieją rozwiązania, w których do chłodzenia intercoolera stosowana jest woda z kostkami lodu w celu dalszego zwiększenia intensywności chłodzenia. Intercooler może być umieszczany nad silnikiem bezpośrednio pod wlotem powietrza na masce, tak jak w przypadku Subaru Imprezy WRX STi lub przed chłodnicą jak w Mitsubishi Lancer EVO VIII lub IX.
Wyróżnia się 2 rodzaje intercoolerów; intercooler standardowy oraz intercooler cross-flow. W standardowym wlot i wylot chłodzonego powietrza są z tej samej strony w cross-flow – po przeciwnych, co zapewnia trochę lepsze chłodzenie.

Caterham 21

 Auto to zostało zaprezentowane w 1994 roku, a produkowane było od 1996 roku.
    Caterham 21 obwozi na sobie karoserię z tworzywa sztucznego, której kształt zdaje się wzięty żywcem z podręcznika o brytyjskich roadsterach. Składają się nań długa maska silnika z szerokimi błotnikami i reflektory za osłoną z pleksi, głębokie wcięcia z boku nadwozia i krótki, stromy tył.
    Pojazd wyposażony jest w silnik 1,6 l o mocy 117 KM lub 133 KM, a także w różne wersje silnika 1,8 o mocy od 124 do 232 KM. Auto z silnikami 1,6 może rozpędzić się do 190-200 km/h i osiąga pierwszą "setkę" w 6,6-6,1 s. Dane te dla silników 1,8 wynoszą: 200-240 km/h i 6,5-4,0 s.

Auto gaz

Jaki wpływ na silnik ma instalacja

Z technicznego punktu widzenia instalacje gazowe nie wpływają na zmianę parametrów silników. Uważa się, że jazda na gazie powoduje znaczny spadek mocy, a faktycznie wynosi on zaledwie ok. 4% co dla przeciętnego kierowcy praktycznie nie jest odczuwalne. LPG ponadto nie zwiększa emisji spalin. Aby tak faktycznie było należy jednak spełnić trzy podstawowe warunki: instalacja musi być precyzyjnie dobrana do konkretnego modelu silnika, cechować się wysoką jakością wszystkich komponentów i być profesjonalnie zainstalowana. Dla przykładu jeśli do silnika o mocy 120 KM użyjemy reduktora, nawet najwyższej jakości ale przeznaczonego do jednostki o mocy 80 KM, to możemy mieć pewność, że silnik prędzej czy później ulegnie awarii. Niestety ciągle niektórzy montażyści próbują iść na skróty i oferują tanie, niskiej jakości instalacje, które nie są w stanie dobrze współgrać z silnikami i w efekcie przysparzają więcej problemów niż korzyści. A to właśnie korzyści ekonomiczne wynikające ze znacznej różnicy cen pomiędzy gazem a benzyną są głównym aspektem decydującym o zmianie rodzaju paliwa zasilającego.

Jak eksploatować auto na gaz

– Współczesne, skomputeryzowane instalacje LPG wyręczają kierowcę ze wszystkich czynności. Same decydują kiedy mają przełączyć zasilanie z benzyny na gaz i odwrotnie. Aby jednak działały długo i sprawnie wymagają odpowiedniego serwisowania zgodnie z wytycznymi ustalonymi w książce serwisowej – mówi Piotr Bo. Raz na 10 – 15 tys. kilometrów należy wymieniać filtr, zweryfikować szczelność instalacji oraz za pomocą komputera diagnostycznego sprawdzić czy nie pojawiają się zapisy o błędach działania np. sterownika. Należy również pamiętać, że po zamontowaniu instalacji gazowej badania okresowe w Stacji Kontroli Pojazdów trzeba wykonywać co rok, a powodowane to jest przede wszystkim sprawdzaniem szczelności ze względu na bezpieczeństwo.

Czy instalacje LPG są bezpieczne

Wokół tego, czy używanie LPG jest bezpieczne czy też nie narosło sporo mitów. Gaz w samochodzie tankowany jest do specjalnych butli, które są znacznie mocniejsze niż tradycyjne zbiorniki na benzynę. Nawet podczas bardzo mocnych zderzeń butla wypada z rozbitego samochodu nienaruszona. Butle są także wyposażone w specjalne zawory uniemożliwiające wyciek gazu nawet wówczas, gdy przy pracującym silniku uszkodzeniu ulegną przewody transportujące gaz w stanie ciekłym. W Polsce przepisy bezpieczeństwa są bardziej restrykcyjne niż w innych krajach Europy. Nakazują one bowiem oprócz standardowego badania  butli wynikającego z regulaminu ECE 67 R 01 wykonywanego przez samego producenta także badanie przez Transportowy Dozór Techniczny. Urzędnik tej instytucji dokonuje szczegółowej kontroli jakości i wydaje dopuszczenie do eksploatacji na 10 lat. Po tym czasie niezbędne jest badanie techniczne i po pomyślnym jego przejściu ponowne zezwolenie wydawane jest na dalsze pięć lat. W efekcie najczęściej butle po upływie przepisowych 10 lat wymieniane są na nowe wraz z zaworami, dlatego nawet stare samochody w Polsce wyposażone są w nowe zbiorniki na gaz.
W badaniach dotyczących zbiorników LPG przeprowadzane także próby przestrzelenia zbiornika napełnionego gazem. Testy takie pokazały, że nawet jeśli pocisk był w stanie przebić ściankę butli, to otwór na skutek mocnego oszronienia szybko był czopowany i wyciek gazu był praktycznie zupełnie zatrzymany. W przypadku pożaru samochodu uruchamiany jest zawór bezpieczeństwa. Podczas bardzo dużego wzrostu temperatury w butli otwiera się on i wypuszcza część gazu do ustabilizowania ciśnienia, po czym zamyka się i hamuje dalszy wyciek. Ryzyko eksplozji butli z gazem jest o wiele mniejsze niż zbiornika na tradycyjne paliwo.

Rouen-Les-Essarts circuit

Były tor uliczny o długości 6,542 km w Grand-Couronne, niedaleko Rouen we Francji.
Od czasu otwarcia toru w 1950 roku, był uważany za jeden z lepszych obiektów w Europie. Posiadał nowoczesne boksy dla zespołów, szeroką jezdnię i trybuny dla fanów. Trasa miała kilka prostych średniej długości, wybrukowane nawroty (Nouveau Monde) oraz parę zakrętów z ograniczoną widocznością. Wyjątkowość toru podkreślała wspinaczka od zakrętu Nouveau Monde do Gresil, różnica poziomów wynosiła prawie 100 metrów.

Rouen-Les-Essarts było gospodarzem pięciu Grand Prix Francji Formuły 1. Ostatnie odbyło się w 1968 roku, kiedy w wypadku zginął Jo Schlesser. Do 1978 roku odbywały się tu zawody Formuły 2, później różne krajowe mistrzostwa Francji.
Tor przeszedł kilka modyfikacji. Do 1954 roku miał długość 5,1 km. W 1955 roku został wydłużony do jego najbardziej znanej konfiguracji: 6,542 km. Budowa trasy szybkiego ruchu wymusiła skrócenie toru do 5,543 km. Ostatecznie w 1974 roku zbudowano szykanę przy Six Fréres i tą część toru przemianowano na Des Roches.
Rouen-Les-Essarts zostało zamknięte w 1994 roku poprzez kłopoty ekonomiczne i związane z bezpieczeństwem, organizowanie ulicznych wyścigów przy ówczesnych wymogach bezpieczeństwa było trudne. W 1999
roku została zburzona cała infrastruktura związana z torem, m.in. trybuny, pit lane, bariery oraz oznaczenia trasy. Brukowany nawrót Nouveau Monde został wyasfaltowany, ale wciąż można jeździć po drogach starego toru.
Nazwa Les Essarts pochodzi od miejscowości, która była zaliczana do gminy Grand-Couronne w 1874 roku.

Diatto Ottovu

W 2007 roku włoska firma Zagato przygotowała model upamiętniający markę Diatto, która ostatni samochód wyprodukowała przed 85 laty. Na pomysł stworzenia Diatto Ottovu wpadli dwaj kolekcjonerzy, którzy zlecili Zagato wykonanie tego unikatowego auta.
    Pod jego maską znajdzie się silnik 4,2 V8 Maserati, który wyposażono w dwie sprężarki.
    W lipcu 2007 roku Zagato poinformował, że powstanie 99 egzemplarzy modelu oznaczonego jako GT Ottovu.
    Silnik V8 o pojemności 4,6 l nie pochodzi już od Maserati. To wspólne dzieło inżynierów Cosworth i Roush wyposażone jest w podwójny wałek rozrządu w głowicy. Napędzany kompresorem typu Volumetric, Ottovu osiąga 530 KM. Na życzenie będzie móżna zamówić wersję 650-konną. Jednostkamoże współpracować z 6-biegową skrzynią manualną, lub 4-biegową automatyczną.

Variable Valve Timing

Zmienne fazy rozrzadu (ang. Variable Valve Timing) − układ zmiennych faz rozrządu polegający na zmianie kąta otwarcia oraz zamknięcia zaworu (zwykle +/- 30 stopni) w zależności od obciążenia silnika oraz jego obrotów. Istnieje wiele metod dzięki którym jest to realizowane, od mechanicznych po elektro-hydrauliczne.
W zdecydowanej większości przypadków stosowany jest na wałku zaworów dolotowych i pozwala na poprawę przebiegu momentu obrotowego w środkowym zakresie obrotów silnika przy jednoczesnym utrzymaniu mocy maksymalnej na dobrym poziomie. Także coraz bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące norm spalin wymuszają na producentach stosowanie zmiennych faz rozrządu w celu poprawy pracy silnika.

Wyzwania

Głównym czynnikiem wstrzymującym montowanie zmiennych faz rozrządu powszechnie w pojazdach jest koszt ich produkcji. W silniku pracującym przy 3000 obrotów na minutę, wałek rozrządu obraca się z prędkością 25 razy na sekundę, więc zmiana ustawienia wałka musi nastąpić bardzo szybko z dużą precyzją. Elektromagnetyczne, pneumatyczne oraz hydrauliczne systemy zapewniają najlepszą kontrolę nad zmianą kąta otwarcia zaworów, lecz koszt ich produkcji jest bardzo wysoki w porównaniu z mechanicznymi systemami faz rozrządu.

Tor Scandinavian Raceway

Scandinavian Raceway, znany też jako Anderstorp – szwedzki tor wyścigowy o długości 4,03 km położony niedaleko miejscowości Anderstorp.
Tor został wybudowany w 1968 na bagnach i stał się w latach 70. popularnym miejscem w świecie wyścigów samochodowych z powodu sukcesów odnoszonych przez dwóch Szwedów: Ronniego Petersona i Gunnara Nilssona. Trasa posiada długą prostą zwaną Flight Straight (która była pasem startowym) oraz wiele wolnych zakrętów. Ustawienia bolidów są więc zawsze kompromisem pomiędzy większą prędkością maksymalną a lepszą trakcją w zakrętach. Anderstorp wyróżniało się umiejscowieniem boksów. Znajdowały się one nie na prostej start/meta, a w połowie okrążenia.
Anderstorp gościło Grand Prix Szwecji Formuły 1 6 razy w latach 1973-1978. W ciągu sezonu 1978 zginęli zarówno Ronnie Peterson (komplikacje po wypadku w GP Włoch), jak i Gunnar Nilsson (rak jąder). Spowodowało to brak zainteresowania społeczeństwa i w efekcie koniec GP Szwecji.
W latach 1971-1977 oraz 1981-1990 na Scandinavian Raceway odbywały się motocyklowe Grand Prix Szwecji. W latach 80. rozgrywano też tu wyścigi aut turystycznych.
Warto odnotować, że Anderstorp jest miejscem jedynego zwycięstwa, a zarazem pierwszego i ostatniego wyścigu niesławnego Brabhama BT46B w 1978.
O Anderstorp zrobiło się ostatnio głośniej w związku z przybyciem na ten tor WTCC w 2007. Scandinavian Raceway zastąpił turecki Istanbul Park, jednak w 2008 sam został zastąpiony przez włoską Imolę
.

Valvetronic

Jest to system sterowania zmiennym skokiem zaworu ssącego w rozrządzie silników benzynowych stosowany w samochodach BMW.
W systemie 'Valvetronic' wielkość zasysanego ładunku nie jest regulowana przepustnicą, lecz jest regulowana przez zmienny skok zaworu ssącego. Zakres regulacji skoku zaworu wynosi od 0,25 mm do 9,8 mm. W ten sposób zawory ssące przejmują funkcję przepustnicy, która wprawdzie nadal jest montowana, lecz jest stosowana tylko w szczególnych przypadkach.
Ustawianie skoku zaworu ssącego jest uzupełnieniem układu płynnej regulacji faz rozrządu, zwanego przez BMW jako system VANOS (niem. Variable Nocken-Steuerung). System ten znany jest z różnych jednostek napędowych marki BMW i umożliwia osiąganie wysokiego momentu obrotowego przy niskich prędkościach obrotowych silnika, równy bieg jałowy a jednocześnie wysoką moc na wysokich obrotach.

Efekty stosowania systemu

• Zmniejszenie zaburzeń przepływu ładunku dozowanego bezpośrednio na cylindrze.
• Większa prędkość przepływu ładunku sprzyja lepszemu napełnieniu cylindra.
• W ten sposób zużycie paliwa, wg. danych BMW, ulega zmniejszeniu w zakresie około 10%.

Active Body Control

Hydrauliczne zawieszenie w samochodzie, mające na celu aktywną kontrolę wychyłów nadwozia oraz możliwość uniesienia nadwozia. Aktywna regulacja zawieszenia; układ stosowany między innymi w modelach Mercedes - Benz istota działania polega na maksymalizacji komfortu podróżowania poprzez minimalizowanie przechyłów nadwozia podczas manewrów gwałtownego hamowania (tzw. nurkowanie) oraz jazdy w łuku z wysokimi prędkościami. Dodatkowo, układ poprzez system elektronicznej regulacji zawieszenia hydraulicznego minimalizuje drgania przenoszone na karoserię pojazdu przez nierówności nawierzchni.

Alfa Romeo Brera

 Na marcowym salonie w Genewie w 2005 roku miała miejsce premiera nowego modelu Alfa Romeo o nazwie Brera. Została ona oparta na przedstawionym w 2002 roku prototypie o tej samej nazwie, który został przygotowany przez pracownię designerską Giorgetto Giugiaro.
    Z przodu, trójkątna tarcza, która wbija się w dolny wlot powietrza, otoczona jest z dwóch stron potrójnymi reflektorami soczewkowymi. Z tyłu w Brerze odnajdziemy wąskie, podłużne lampy oraz dwie podwójne końcówki układu wydechowego wkomponowane w zderzak.
    Konsola jest lekko wychylona w stronę kierowcy, wykończona metalem i ozdobiona okrągłymi wylotami układu nawiwu oraz trzema głęboko osadzonymi zegarami. Wzkazówki zegarów startują z położenia na godzinie szóstej.
    Pojazd będzie oferowany z trzema silnikami: dwoma benzynowymi i jednym wysokoprężnym. Podstawowa jednostka napędowa to 2,2-litrowy silnik JTS, który posiada moc 185 KM. Pozwala na podróż z prędkością 222 km/h i na przyspieszenie do setki w 8,6 s. Wyżej w hierarchii stoi turbodiesel (JTD) o pojemności 2,4 l, który generuje 200 KM mocy. Natomiast najmocniejszy w ofercie będzie silnik V6 o pojemności 3,2 l, który będzie miał 260 KM. Zmienne fazy rozrządu, zarówno zaworów dolotowych jak i wydechowych, pozwala autu setkę osiągać w 6,8 s. Prędkość maksymalna tej wersji wynosi 240 km/h. W tej wersji silnikowej seryjnie montowany jest stały napęd na obie osie Q4. Zastosowano trzy mechanizmy różnicowe, których działanie sprawia, że większy moment obrotowy jest przenoszony zawsze na te koła, które w danej chwili mają lepszą przyczepność. W normalnych warunkach system nieznacznie preferuje oś tylną, przydzielając jej 57% napędu. Przeniesieniem napędu zajmie się jedna z dwóch skrzyń biegów: automatyczna lub 6-stopniowa, manualna, obie zapewne z możliwością zmiany sekwencyjnej.
    Spider, który pojawił się w 2006 roku, jest dziełem współpracy Pininfarina z Centro Stile Alfa Romeo.
    Bok auta jest "dynamiczny" dzięki przetłoczeniu, które biegnie przez całą długość, natomiast "muskularne" nadkola wyrażają sportowe zacięcie zachowując przy tym elegancję i lekkość. Ponadto, tył jest wizualnie lżejszy dzięki "skrzydłom" oraz okrągłym kształtom bagażnika i zderzaka.
    Dostępne są dwie wersje wyposażeniowe, klient może wybrać również spośród dwóch silników benzynowych JTS (2.2 o mocy 185 KM i 3.2 V6 Q4 o mocy 260 KM), połączonych z mechaniczną skrzynią biegów z sześcioma przełożeniami. W wersji 3.2 V6 Spider wyposażony jest w stały napęd na cztery koła z centralnym dyferencjałem typu torsen C.
    W 2007 roku Alfa Romeo Brera doczekała sie modernizacji skrzyni biegów. Nowa skrzynia na dostępna będzie z dotychczas stosowanymi silnikami 1,9 JTDM, 3,2 V6 oraz z nowym nieco wzmocnionym 2,4 l JTDM. W silniku 2,4 l JTDM podniesiono moc z 200 KM do 210 KM. Dzięki tym zmianom Brera pierwszą „setkę” osiąga w 7,9 s.

TorSen

Samoblokujący się mechanizm różnicowy, szczególna odmiana szpery montowana w samochodach dla optymalnego rozdzielenia momentu obrotowego pomiędzy oś przednią i tylną lub między koła jednej osi. Nazwa TORSEN pochodzi od angielskich słów TORque - moment i SENsing - wyczucie.

Szpera ta posiada elementy cierne, które dodatkowo przenoszą moment obrotowy w przypadku wystąpienia uślizgu jednej z osi ale ich docisk jest realizowany poprzez siły osiowe pojawiające się podczas współpracy kól zębatych planetarnych z kołami centralnymi. Siły osiowe powstają tam dzięki zastosowaniu zębów śrubowych. Siły te są zależne od kąta linii zębów i można je ustalić podczas projektowania. Oprócz siły docisku na współczynnik TBR ma wpływ współczynnik tarcia elementów ciernych zastosowanych w mechanizmie. Zmieniając wartości siły docisku i współczynnika tarcia można tworzyć mechanizmy o odpowiednim do potrzeb współczynniku TBR.
Pierwowzór mechanizmu typu Torsen z dwoma ślimakami połączonymi kołami walcowymi i współpracującymi z dwoma kołami ślimakowymi nie posiadał dodatkowych elementów ciernych a opór wewnętrzny powstawał w samej przekładni poprzez jej specyfikę. Przekładnia ślimakowa ma znacznie niższą sprawność od innych przekładni zębatych i ta jej własność powodowała spory wewnętrzny opór pierwotnego Torsena.

Ascari A10

 Na targach samochodów w Birmingham w 2006 roku po raz pierwszy zaprezentowany został Ascari A10. Auto jest szosową wersją ścigacza startującego w hiszpańskiej serii GT.
    Źródłem napędu będzie silnik V8 z BMW M5 o pojemności 5 l i mocy 625 KM, który będzie współpracował z manualną skrzynią biegów. W opcji oferowana będzie również skrzynia sekwencyjna. Samochód przyspiesza do setki w 2,8 s i rozpędza się do 354 km/h. Masa A10 dzięki lekkiej karbonowej karoserii wynosi jedynie 1200 kg.
    Przyszli właściciele w dodatku będą mogli skorzystać także z elementów wyposażenia, podnoszących komfort podróżowania, jak np. zamek centralny, klimatyzacja czy elektrycznie regulowane szyb.
  
Silnik

• V8 5,0 l (4941 cm³), 4 zawory na cylinder (łącznie 32 zawory)
• Układ zasilania: wtrysk
• Średnica cylindra × skok tłoka: 94 mm × 89 mm
• Stopień sprężania: b/d
• Moc maksymalna: 634 KM (447,4 kW)

Osiągi

• Przyspieszenie 0-100 km/h: 2,8 s
• Przyspieszenie 0-160 km/h: b/d
• Prędkość maksymalna: 354 km/h
• Średnie zużycie paliwa: 26,1 l/100km
• Stosunek mocy do masy: 468,75 KM/tona

Callaway C12

Pojazd ten po raz pierwszy zaprezentowano w Genewie w 1998 roku. Za produkcję tego samochodu odpowiedzialna była firma Callaway Cars Europe GmbH, która została sformowana przez IVM Technical Consultants GmbH i Callaway Cars Inc.
    Całe nadwozie wygląda bardzo agresywnie. Mimo iż samochód wygląda jakby powinien być dopuszczony do ruchu tylko po torze wyścigowym jego przodkiem jest Corvetta C5. Podobieństwo dostrzec można głównie patrząc z boku. W istocie z seryjnej Corvette zostało tu niewiele: szkielet nadwozia, części zawieszenia, deska rozdzielcza, przednia i tylna szyba.
    Pojazd napędzany był silnikiem 8-cylindrowym, o pojemności 5,7 l, dwuzaworowym osiągającym 440 KM. Przyśpieszenie do 100 poniżej 4.5 s. Prędkość maksymalna wynosiła 310 km/h. Moc silnika przenoszona była za pomocą 6-stopniowej skrzyni ręcznej lub automatycznej (montowanej na życzenie).
    Wnętrze, oprócz wkładek z włókna węglowego, było takie same jak w seryjnej Corvette. Nie licząc lepszego gatunku dwubarwnej skóry, którą obito deskę rozdzielczą, fotele i koło kierownicy.

Barabus TKR

Supersamochód zaprojektowany przez brytyjską firmę Barabus Sportscars Ltd. celem rywalizacji z najpotężniejszymi samochodami sportowymi. Założeniem twórców było stworzenie pojazdu o najlepszych osiągach pośród konkurencji, a jednocześnie wygodnego w użyciu na drogach publicznych. Do tego celu, od 1996 roku, brytyjscy i włoscy konstruktorzy poszukiwali na całym świecie odpowiednich rozwiązań technicznych, wspomagając się przy tym wiedzą i doświadczeniem kierowców wyścigowych. Całość miała powstawać we włoskiej miejscowości Colonnella, jedynie układ napędowy dostarczany miał być z fabryki w Wielkiej Brytanii.
    Opływowe nadwozie samochodu zostało wykonane w całości z włókna węglowego, dzięki czemu osiągnięto niewielką wagę samochodu, co bez wątpienia przekłada się na jego osiągi.
    Wnętrze TKR wykończone jest skórą i zamszem oraz elementami z aluminium i włókna węglowego. W standardzie jest klimatyzacja i nastawne pedały.
    TKR napędzany jest silnikiem V8 rozwijającym dzięki podwójnemu turbodoładowaniu moc 1005 KM. Auto ma osiągać prędkość maksymalną 434 km/h i przyśpieszać do 96 km/h w 1,67 s.
    Od listopada 2006 roku Barabus TKR jest produkowany, przy czym nadwozie i podwozie dostarcza włoska firma ATR.
W 2006 roku firma Barabus zaprezentowała model TKR.

Rear Assist

Asystent parkowania w samochodach Opiera się na działaniu kamery cofania zintegrowanej z pokrywą bagażnika. Włączenie biegu wstecznego powoduje wyświetlenie na ekranie systemu radiowego lub radiowo-nawigacyjnego obrazu z kamery. Tryb pracy - w zależności od parkowania poprzecznego lub parkowania wzdłużnego, określa się za pomocą przycisków obsługi radia lub nawigacji. Po wyłączeniu biegu wstecznego, kamera cofania jeszcze przez kilka sekund pokazuje przestrzeń za samochodem.
Asystent parkowania umożliwia wyświetlenie realnego obrazu za samochodem i pozwala na bezpieczne cofanie i precyzyjne parkowanie tyłem.

Faralli & Mazzanti Antas V8 GT

W 2006 roku włoska firma Faralli & Mazzanti zajmująca się projektowaniem karoserii i restaurowaniem zabytkowych pojazdów, zbudowała własny model o nazwie Antas V8 GT.
    Aluminiowe nadwozie zaprojektowano w stylu coupe z lat 30. i wykonano ręcznie. Przód pojazdu zdominowany jest przez duży chromowany grill w kształcie serca. Szyku dodają dodatkowo małe reflektory. Antas ma dzielone szyby przednią i tylną oraz wycieraczki z ramionami zamontowanymi nad szybą. Do tylnej części karoserii przynitowano pionowe skrzydło.
    Wskaźniki osadzone są w tafli polerowanego metalu. Wysokiej jakości skóra na siedzeniach i zagłówkach, monitor na środkowej konsoli (przekazujący między innymi obraz z kamery umieszczonej z tyłu auta) i chromowane elementy kokpitu. Przycisk do zapłonu silnika umieszczono w małej konsoli znajdującej się w dachu.
    Do napędu posłużył silnik z legendarnego Maserati. Osiem cylindrów jest zaopatrywane w paliwo przez cztery dwugardzielowe gaźniki Webera. Z 4,7 l pojemności kierowca dysponuje mocą 310 KM. Od 0 do 100 km/h Antas przyśpiesza w 5 s, i może rozpędzić się do 270 km/h. Antas V8 GT napędzany jest na tylną oś poprzez 5-stopniową skrzynię biegów.
    W 2007 roku na wystawie Top Marques w Monako Antas zaprezentował się z nieznacznie zmienioną karoserią. Najbardziej dostrzegalnymi zmianami są duże karbonowe skrzydło dociskowe z tyłu i nowe koła. Spółka Faralli & Mazzanti zdecydowała się rozpocząć produkcję modelu Antas. Ponieważ samochód budowany jest na zamówienie, klient może wziąć udział w pierwszych pracach projektowych i zmienić niektóre elementy stylistyczne, oraz zdecydować o kolorze nadwozia, tapicerce i wyposażeniu auta. Klienci mogą zamontować dowoly silnik, o ile będzie umożliwiał przeniesienie mocy na tylną oś.

Side Assist

System składający się z czujników w tylnym zderzaku, lub kamer przy lusterkach, które monitorują obszar za pojazdem i obok niego. W ten sposób zostaje wyeliminowana tzw. martwa strefa. Przy włączeniu kierunkowskazu i zmianie pasa ruchu na taki, po którym porusza się inny pojazd, system sygnalizuje lampką (lub lampką z dźwiękiem), że pas jest zajęty. System ten stosowany jest m.in. w samochodach koncernu Volkswagen czy Mercedes-Benz. Podobne rozwiązanie w swoich samochodach stosuje Volvo nosi ono nazwę BLIS.

Samochody WRC

Samochód WRC (World Rally Car) – termin używany do określania samochodów wyprodukowanych w specyfikacji FIA i rywalizujących w klasie WRC.
Zgodnie z przepisami, samochód WRC musi być zbudowany na bazie zwykłego samochodu, wyprodukowanego w co najmniej 2500 egzemplarzach. Musi on bazować na istniejącym A-grupowym samochodzie, w którym dokonuje się rzędu modyfikacji, przede wszystkim powiększenia (bądź zmniejszenia) pojemności silnika do wymaganych 2 litrów. Najczęściej samochody otrzymują turbosprężarkę, napęd na cztery koła, aktywny centralny dyferencjał (przed zmianą przepisów w 2007 także przednie i tylne), sekwencyjną skrzynię biegów oraz zestaw elementów aerodynamicznych (spojlery, dyfuzory itp.) oraz tzw. Anti-Lag czyli system podtrzymywania ciśnienia doładowania. Masa auta musi wynosić co najmniej 1230 kg (rozłożona jest w proporcji 50/50,pomaga w tym silnik możliwie daleko cofnięty w głąb komory silnikowej).
W przeciwieństwie do samochodów Grupy A, producenci nie są zmuszeni do produkowania homologacyjnych "edycji specjalnych" aby móc zbudować spełniające wymogi FIA auto. Wygląd zewnętrzny samochodów WRC niejednokrotnie bazowany jest na popularnych modelach dopuszczonych do ruchu drogowego, jak np. Peugeot 206 i 307, Citroën Xsara czy Škoda Fabia, wspólne są tylko niektóre elementy karoserii.
Aby ograniczyć moc, wszystkie turbodoładowane samochody muszą mieć zamontowany ogranicznik dopływu powietrza (tzw. zwężka) o średnicy 34 mm przed wlotem powietrza do turbosprężarki, co ogranicza przepływ powietrza do ok. 10 m³/min.. W ten sposób ograniczono faktyczną moc silnika do ok. 350-380 KM (oficjalnie 300 KM - wartość ta była aktualna na początku lat '90 ). Z tego powodu inżynierowie skupiają się na dostępności dużej mocy silnika w szerokim zakresie obrotów, a nie na wysokiej mocy maksymalnej.
Maksymalny moment obrotowy w sezonie 2007 wynosił w granicach 580-620 Nm.
Dalsze modyfikacje skupiają się głównie na zwiększeniu wytrzymałości konstrukcji samochodu poprzez dodanie klatki bezpieczeństwa (spełnia w rajdowym samochodzie trzy główne funkcje, podnosi bezpieczeństwo załogi, usztywnia nadwozie, przenosi przeciążenia m.in. w czasie skoków) oraz wzmocnieniu innych elementów nadwozia. Przed każdym rajdem auta wyposażane są w odpowiednie zawieszenie (głównie tytanowe), opony oraz ustawia się dyferencjały, stosownie do warunków panujących na trasach imprezy – samochody WRC muszą dać sobie radę na asfaltach, szutrach i piachu o różnej zwartości, śniegu a nawet na lodzie.

Nowa generacja WRC

Od sezonu 2011 zgodnie z nowymi regulacjami FIA, wprowadzona została nowa generacja aut klasy WRC. Powodem zmian była konieczność obniżenia kosztów celem przyciągnięcia większej ilości producentów do startów w mistrzostwach. Nowe przepisy zakładają, że auta WRC będą technicznie wywodzić się z aut klasy S2000.
W odróżnieniu od poprzedniej generacji WRC nowe auta są wyposażone w turbodoładowany silnik o pojemności 1,6 litra, który musi być wyposażony w bezpośredni wtrysk benzyny. Mniejsza jest także zastosowana zwężka w układzie dolotowym, która teraz ma 33 mm. Kolejną różnicą jest brak aktywnego dyferencjału centralnego, mogą być stosowane jedynie mechaniczne dyferencjały przedni i tylny. Skrzynia biegów jak i przeniesienie napędu muszą pochodzić od niezależnych konstruktorów, tak aby obniżyć koszty i umożliwić szerszy dostęp do tych podzespołów. Dodatkowo, sekwencyjna skrzynia biegów nie może być sterowana łopatkami przy kierownicy. Zniesiono także minimalną długość auta, która wynosiła 4 metry, a także obniżono minimalną wagę do 1200 kg.

Transaxle

Transaxle, (układ transaxle, skrzynia biegów zintegrowana z mechanizmem różnicowym); to w motoryzacji nazwa takiej konfiguracji układu przeniesienia napędu pojazdu mechanicznego, w której silnik pojazdu z tylnym napędem znajduje się z przodu, ale skrzynia biegów umieszczona jest przy napędzanej, tylnej osi.
W tej szczególnej odmianie tylnego napędu skrzynia biegów, mechanizm różnicowy i napęd osi umieszczone są w jednej wspólnej obudowie, stanowiąc jeden zespół mechaniczny, połączony z silnikiem jednym, stabilnym wałem napędowym (wał napędowy typu transaxle).
Połączenie obu układów mechanicznych w jeden zespół powoduje oszczędność przestrzeni oraz obniżenie masy pojazdu i kosztów produkcji, w samochodach sportowych pozwala także uzyskać - niezwykle ważny dla właściwości jezdnych - bardziej równomierny rozkład masy całego pojazdu na obie osie (sytuacja idealna, do której dążą konstruktorzy to: 50% masy samochodu na osi przedniej, 50% masy - na osi tylnej).
Zaletą, przyczyniającą się do uzyskania lepszego rozkładu mas pojazdu i obniżenia jego wagi, jest również możliwość zastosowania lżejszego wału napędowego, który nie musi przenosić momentu obrotowego powiększonego o redukujące przełożenie skrzyni biegów, zwłaszcza na pierwszym biegu.

Circuit de Monaco

Circuit de Monaco – tor wyścigowy w Monako, na którym rozgrywany jest wyścig w ramach zawodów Formuły 1.
Jest to tor uliczny (o długości 3340m) założony w 1929 roku. Zawody w Monte Carlo rozgrywane są od 1950. Kierowcy ścigają się na dystansie 260,520 km, co daje razem 78 okrążeń (najwięcej w obecnym kalendarzu). Tor jest jednym z najniebezpieczniejszych i najtrudniejszych na świecie. Oprócz oprócz bardzo ciasnych szykan i szybkiego łuku w tunelu pod hotelem Fairmont, znajduje się tam najciaśniejszy nawrót w całym kalendarzu Formuły 1, w którym bolidy muszą zwolnić poniżej 50 km/h (podobny jest też na torze Guia w Makau, ale tam ściga się tylko seria WTCC.
Przy ostatnim zakręcie znajduje się pomnik przedstawiający zabytkowy samochód Formuły 1 marki Mercedes i stojącego obok niego słynnego kierowce z Argentyny Juana Manuela Fangio.
W ciągu ostatnich 12 lat na tym torze wygrywali kierowcy McLarena (lata 2000, 2002, 2005, 2007, 2008). Dwukrotnie wygrywał David Coulthard i raz Kimi Räikkönen, Fernando Alonso, Lewis Hamilton. Ponadto wygrywał przedstawiciel Williamsa – Juan Pablo Montoya. W sezonie 2009 wygrał tu Jenson Button. Rekordzistą tego toru jest Kimi Räikkönen.
Jest to jedyny tor Formuły 1, który można oglądać na żywo bez konieczności kupienia biletu wstępu
.
Na około dwa tygodnie przed wyścigiem rozpoczyna się budowa toru.Elementy barier są wkładane w specjalne otwory rozmieszczone wzdłuż całego toru, z gotowych elementów są budowane budynki boksów. W środy i czwartki odbywają się zawsze sesje treningowe Formuły 1 oraz serii towarzyszących (obecnie są to: GP 2, Formuła Renault 3.5, Porsche Supercup). Piątek jest dniem wolnym, aby mieszkańcy mogli odpocząć od hałasu. W sobotę odbywają się kwalifikacje, a w niedziele wyścigi. Potem tor jest znów szybko składany, a elementy zwożone są na należący do Automobilklubu z Monako plac we Francji, bardzo blisko granicy księstwa.