Ultima GTR

Sportowy samochód osobowy produkowany przez brytyjską firmę Ultima Sports. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé. Do napędu użyto silnika V8 o pojemności 5,7 l. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów.

Silnik

• V8 5,7 l (5666 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
• Układ zasilania: wtrysk
• Średnica × skok tłoka: 99,00 mm × 92,00 mm
• Stopień sprężania: 10,1:1
• Moc maksymalna: 350 KM (257,3 kW) przy 5600 obr/min
• Maksymalny moment obrotowy: 475 Nm przy 4400 obr/min

Osiągi

• Przyspieszenie 0-100 km/h: 3,3 s
• Przyspieszenie 0-160 km/h: 8,4 s
• Czas przejazdu pierwszych 400 m: 11,9 s
• Prędkość po przejechaniu pierwszego kilometra: 253 km/h

BMW M5 E34

Zaprezentowany w 1988 roku sportowy model M5 bazował na modelu serii 5. M5 E34 była drugim po M5 E28 sportowym modelem serii 5. Jako źródło napędu postanowiono zamontować silnik z BMW M1, który wcześniej montowano również w M5 starszej generacji. Model M5 wykonywany był całkowicie ręcznie w zakładach BMW Motorsport. Konkurencją dla M5 E34 był wozy takie jak Lotus Omega, Mercedes 500E, Audi S4, czy sportowe kombi model RS2, które Audi nazywa Avant.
W 1990 roku w ramach dobrowolnej umowy między firmami Audi, BMW i Mercedesem podpisano porozumienie zakładające instalowanie w ich samochodach elektronicznego "kagańca" ograniczającego prędkość maksymalną do 250 km/h. W roku 1992 roku pojawiła się mocniejsza odmiana tego samego silnika tym razem z powiększoną pojemnością 3,8 l i mocą 340 KM. Nigdy jednak nie produkowana na rynek USA, przez cały okres produkcji była tylko odmiana z silnikiem 3.5.
Samochód po roku 1992 oferowany był również z nadwoziem touring (kombi), a od wiosny 1994 roku ze skrzynią manualną Getrag o 6 przełożeniach i tzw. szerokim grillem na przodzie, który dotychczas był zarezerwowany dla modeli E34
z silnikami V8, także z pakietem Nürburing, który zawierał: Servotronic, tylny stabilizator o gr. 19 mm, a w przypadku Touringa 20 mm, koła 9x17 z oponami 255/40R17, oraz EDC (Electronic Damper Control), czyli elektroniczną kontrolę amortyzatorów.
Produkowane były także specjalne krótkie serie M5: Cecotto, Winkelhock, Naghi Motors, 20 Jahre, UK Limited Edition oraz M5 Touring "Elekta" edition.
Produkcję rodziny E34 zakończono w 1995 roku, jednak wersja touring (kombi) jako jedyna była produkowana do połowy 1996, w tym również M5 w tej właśnie wersji.

Vector Avtech WX-8 HPRV

Supersamochód skonstruowany i opublikowany w 2008 r przez amerykańską markę Vector Aeromotive Corporation. Jest to zmodyfikowana wersja modelu Vector Avtech WX-3. Do napędu użyto jednostki V8 6997 cm³ 16V (16 zaworów), generującą moc maksymalną 750 KM. Wymiary i waga nie są znane. Napęd przenoszony jest na tylną oś. Skrzynia biegów jest automatyczna. Typ nadwozia to 2-drzwiowe coupé. Podczas testów pojazdu w 2007 r pojazd mógł osiągnąć 483 km/h, lecz prędkość maksymalna wyniosła 435 km/h. Moc maksymalna wyniosła 750 KM, lecz jednostka V8 6997 cm³ prawdopodobnie generuje moc maksymalną 1200 KM. Prawdopodobne przyspieszenie 0-100 km/h wynosi 2,7 s i 0-200 km/h 8,0 s, lecz takich nie osiągnięto.

Opel Ampera

Pierwszy na rynku europejskim pojazd elektryczny posiadający możliwość zwiększenia zasięgu silnikiem benzynowym.
Samochód powstał na tej samej płycie podłogowej co Chevrolet Volt. Napędzany jest przez silnik elektryczny, którego zasięg wynosi od 60 do 80 km. W wypadku rozładowania akumulatora, zasięg do 500 km zwiększy silnik spalinowy o pojemności 1.4, mocy 86 KM/4800 obr, 130 Nm/4250 obr. Auto przyspiesza do 100 km/h w 9 s i rozwija prędkość maksymalną 161 km/h. Średnie szacunkowe zużycie paliwa na 100 km wynosi około 1,34 l, a czas ładowania do pełna akumulatora z gniazda 230 V to około 3 godziny.
Ceny tego samochodu elektrycznego zaczynają się od 42 900 euro, zaś sprzedaż rozpoczęła się w czwartym kwartale 2011 roku.
Wraz z bliźniaczym Chevroletem Volt zdobył tytuł Samochodu Roku 2012
.

Autodromo Enzo e Dino Ferrari

Tor wyścigowy znajdujący się w pobliżu włoskiego miasta Imola (stąd pochodzi jego potoczna nazwa), w odległości 40 km na wschód od Bolonii i 80 km na wschód od fabryki Ferrari w Maranello. Od 1980 do 2006 r. odbywały się tu wyścigi Formuły 1 o Grand Prix San Marino. Tor został nazwany na cześć fundatora Enzo Ferrari'ego i jego syna Dino, który zmarł w 1956 roku.
Rok 1994 był dla GP San Marino tragiczny. Już podczas treningów jeżdżący wówczas dla zespołu Jordan Rubens Barrichello wypadł z szykany Variante Bassa i uderzył w ogrodzeniową siatkę. Nie odniósł poważniejszych obrażeń oprócz złamania nosa i licznych potłuczeń. Niestety podczas sesji kwalifikacyjnej Austriak Roland Ratzenberger wypadł z szybkiego zakrętu Villeneuve (z powodu urwanego przedniego skrzydła wywołanego przez wycieczkę poza tor na wcześniejszym okrążeniu) i z prędkością ponad 314 km/h uderzył w betonową scianę. W godzinę później z powodu licznych krwotoków zmarł szpitalu w Bolonii.
Następną ofiarą tragicznego weekendu był trzykrotny mistrz świata Ayrton Senna. Na siódmym okrążeniu (z do tej pory nieznanych powodów, prawdopodobnie pęknięcia drążka kierowniczego) opuścił tor z prędkością ok 250-260 km/h. Niestety budowa toru nie pozwoliła mu dostatecznie wyhamować i uderzył w betonową ścianę. W momencie uderzenia koło z elementami zawieszenia uderzyło Brazylijczyka w głowę wywołując pęknięcie tętnicy skroniowej i obrażenia czaszki. Zmarł po kilku godzinach w szpitalu.

Lata późniejsze

Tragedia na Imoli odbiła się głośnym echem w światku Formuły 1. Nawet przyszłość GP San Marino stała pod znakiem zapytania. By zwiększyć bezpieczeństwo przebudowano zakręty: Tamburello (w szykanę), Villeneuve (w szykanę), Variante Bassa (krótki, prosty odcinek), Variante Alta (w krótką prostą). Wyścigi Grand Prix odbywały się tu jeszcze do roku 2006.
31 sierpnia 2011 tor otrzymał od FIA homologację, która umożliwia przeprowadzenie wyścigu F1 do końca 2014.

Audi LeMans Quattro

Audi LeMans Quattro – prototyp dwudrzwiowego coupé z centralnie umieszczonym silnikiem V10 FSI BiTurbo przedstawionego na targach motoryzacyjnych we Frankfurcie w roku 2003. Podczas salonu samochodowego IAA 2003 miała miejsce premiera Audi Le Mans Quattro, trzeciego w roku 2003 prototypu stworzonego przez Audi. Model ten wyznaczył kierunek dalszego rozwoju stylistyki Audi. Jest ono przykładem połączenia inspirującego designu z techniką, która trzykrotnie doprowadziła Audi do triumfu w 24-godzinnym wyścigu Le Mans

Opis Modelu

Prototyp nawiązuje stylistyką do konceptu Audi Nuvolari quattro pokazanego podczas salonu w Genewie (2003). Le Mans mierzy tylko 4,37 m długości, 1,25 m wysokości i 1,90 m szerokości. Rozstaw osi wynosi 2,65 m. Masę udało się ograniczyć do 1530 kg przez zastosowanie aluminiowej ramy przestrzennej (ASF) i włókien węglowych. W konstrukcji karoserii zastosowano aluminium i włókno węglowe. We wnętrzu dominują: aluminium, kauczuk i skóra.

Dane techniczne

• Silnik 5.2 FSI BiTurbo
  • Pojemność skokowa: 5204 cm³
  • Moc maksymalna: 610 KM (449 kW) przy 6800 obr/min
  • Maks. moment obrotowy: 750 Nm przy 5800 obr/min
• Podwozie
  • Hamulce przód/tył: tarcze wentylowane/tarcze wentylowane
  • ABS i ASR
• Wymiary i ciężary
  • Rozstaw osi: 2651 mm
  • Wymiary: 4371/1905/1250
  • Ciężar własny: 1530 kg
  • Pojemność bagażnika: 100 l
  • Pojemność zbiornika paliwa: 75 l
• Osiągi
  • Przyśpieszenie 0-100km/h: 3,7 s
  • Przyśpieszenie 0-200km/h: 10,8 s
  • Prędkość maksymalna: 345 km/h, ustawiono ogranicznik prędkości do 250 km/h

Ceny na stacjach w Europie

Ostatnia aktualizacja:20 listopada 2013

Pb95 w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Rumunia	5,49	5,16	19,36
Kosowo	1,24	5,19	19,27
Estonia	1,24	5,21	19,21
POLSKA	5,31	5,31	18,83
Czechy	35,27	5,41	18,49
Luksemburg	1,30	5,45	18,34
Chorwacja	9,99	5,47	18,28
Bułgaria	2,57	5,50	18,19
Łotwa	0,92	5,50	18,17
Litwa	4,64	5,62	17,78
Czarnogóra	1,35	5,65	17,70
Austria	1,35	5,66	17,67
Węgry	403,00	5,68	17,61
Szwajcaria	1,68	5,71	17,52
Hiszpania	1,39	5,83	17,16
Słowenia	1,42	5,93	16,88
Słowacja	1,44	6,03	16,58
Francja	1,48	6,20	16,12
Irlandia	1,53	6,40	15,62
Niemcy	1,54	6,44	15,52
Wlk Brytania	1,30	6,49	15,41
Finlandia	1,58	6,61	15,13
Szwecja	14,23	6,65	15,05
Belgia	1,60	6,67	14,98
Portugalia	1,61	6,73	14,87
Dania	12,16	6,82	14,67
Grecja	1,63	6,83	14,65
Włochy	1,72	7,22	13,86
Holandia	1,74	7,29	13,72
Turcja	4,80	7,38	13,55
Norwegia	14,96	7,61	13,15

Ostatnia aktualizacja:20 listopada 2013

ON w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Luksemburg	1,19	5,00	20,01
Kosowo	1,24	5,19	19,27
Chorwacja	9,62	5,27	18,99
Czarnogóra	1,27	5,31	18,82
POLSKA	5,39	5,39	18,55
Łotwa	0,91	5,42	18,44
Rumunia	5,77	5,43	18,41
Czechy	35,50	5,44	18,38
Litwa	4,49	5,44	18,38
Estonia	1,30	5,45	18,34
Bułgaria	2,57	5,50	18,19
Austria	1,33	5,55	18,02
Francja	1,34	5,59	17,89
Grecja	1,35	5,65	17,69
Hiszpania	1,35	5,66	17,67
Słowenia	1,36	5,68	17,61
Słowacja	1,36	5,71	17,52
Niemcy	1,39	5,82	17,19
Węgry	417,00	5,87	17,02
Portugalia	1,41	5,91	16,93
Holandia	1,44	6,03	16,57
Belgia	1,45	6,05	16,54
Irlandia	1,47	6,15	16,26
Szwajcaria	1,81	6,16	16,24
Finlandia	1,48	6,20	16,12
Dania	11,09	6,22	16,08
Szwecja	14,36	6,70	14,92
Turcja	4,38	6,74	14,85
Włochy	1,64	6,84	14,62
Wlk Brytania	1,37	6,84	14,61
Norwegia	14,00	7,12	14,05

Daytona Beach Road Course

Daytona Beach Road Course – tor wyścigowy znajdujący się kiedyś w Daytona Beach na Florydzie. W tym miejscu ustanowiono także piętnaście rekordów prędkości na lądzie. Tor używany był przez serię NASCAR.

Układ toru

Prosta start meta znajdowała się na autostradzie A1A, i prowadziła 3 km (2 mile) na południe, równolegle do Oceanu. Następnie kierowcy wjeżdżali w pierwszy zakręt, south turn (zakręt południowy), z którego wyjeżdżali na plażę, gdzie tor ciągnął się 3 km (2 mile) na północ, również równolegle do oceanu. Później zawodnicy wjeżdżali w drugi zakręt, north turn (zakręt północny), który prowadził ich z powrotem na autostradę. Obecnie w miejscu zakrętu znajduje się restauracja "North Turn". Początkowo tor miał 3.2 mili (5.1 km) długości, lecz pod koniec lat czterdziestych został wydłużony do 4,2 mili (6,8 km). W grze komputerowej "Nascar Thunder 2004" firmy EA Sports tor jest o połowę krótszy, ale zachowany został jego układ.

Pierwsze wyścigi

William France Sr. dobrze zna historię wyścigów na Daytonie. Przeprowadził się tutaj z Waszyngtonu podczas Wielkiego kryzysu w 1935 roku. Założył on warsztat samochodowy.
Kierowca wyścigowy Sig Haugdahl poprosił w 1936 roku władze miasta Daytona Beach o zorganizowanie wyścigu na torze o długości 3.2 mili (5.1km). Prawdopodobnie to Haugdahl zaprojektował ten tor. Władze miasta dołożyły do organizacji wyścigu 5000 dolarów. Wyścig odbył się 8 marca. gdzie spotkało się tysiące fanów sportów motorowych. Tor prowadzący w połowie po plaży okazał się być bardzo trudny i praktycznie nieprzejezdny. Spowodowało to liczne spory i protesty. Wyścig został przerwany po 75 z zaplanowanych 78 okrążeń. Według ogłoszonych przez AAA wyników, wyścig wygrał Milt Marion. Drugi był Ben Shaw, a trzeci Tommy Elmore, który oprotestował wyniki wyścigu, lecz protest został odrzucony. Bill France sr. dojechał w wyścigu na piątej pozycji. Miasto straciło na wyścigu 22 tys. dolarów i przestało promować imprezę.
Haugfahl rozmawiał z France'm na temat organizacji wyścigu w 1937 roku. Impreza była bardziej udana, jednak obydwoje stracili na niej pieniądze.
Bill France zajął się więc samodzielnie organizowaniem wyścigów w Daytona Beach. Zorganizował dwa wyścigi w 1938 roku. W lipcowym wyścigu Danny Murphy pokonał Billa France'a i wygrał 200 dolarów. Sierpniowy wyścig organizowany w święto Labor Day wygrał Bill France pokonując Lloyda Moody'ego i Piga Ridingsa oraz dobywając nagrodę w wysokości 20 tys. dolarów.
W 1939 oraz 1940 zorganizowano po trzy wyścigi. W roku 1940 France ukończył marcowy wyścig na czwartym miejscu, lipcowy wygrał, a we wrześniu dojechał szóstym miejscu.
Lloyd Seay wygrał wyścig rozgrywany 27 lipca 1941, po czym dwukrotnie dachował. Następnie wygrał po raz drugi 24 sierpnia. Został zamordowany przez członka swojej rodziny w wyniku sporu o produkowanie i sprzedaż alkoholu.
Bill France zajęty był planowaniem wyścigów w roku 1942, kiedy Japończycy dokonali ataku na Pearl Harbor. France spędził II wojnę światową pracując na Daytona Boat Works. Większość wyścigów przestała być organizowana po wojnie. Wyścigi samochodowe na tor Daytona Beach Road Course powróciły w 1946 roku.

Napęd hybrydowy

Napęd hybrydowy – połączenie dwóch rodzajów napędu do poruszania jednego urządzenia.
Napęd hybrydowy to najczęściej połączenie silnika spalinowego i elektrycznego. Silniki te mogą pracować na przemian lub naraz, w zależności od potrzeb, np.: w mieście elektryczny, za miastem spalinowy. Silnik elektryczny może być prądnicą i ładować akumulatory lub kondensator w wyniku napędzania silnikiem spalinowym lub w wyniku hamowania silnikiem. W układach takich montowany silnik spalinowy ma moc wystarczającą do jazdy przy optymalnych parametrach pracy przy przewidywanej prędkości podróżnej. Jest to około ćwierci mocy silników obecnie stosowanych. Całość sterowana jest przez układ elektroniczny zapewniający optymalne wykorzystanie energii.

Klasyfikacja

Napędy hybrydowe możemy podzielić na:

• szeregowe – silnik spalinowy pracuje cały czas w optymalnym zakresie obrotów napędzając generator prądu. Energia z generatora jest przekazywana do silnika napędowego a nadmiar do akumulatorów. Silnik elektryczny w razie potrzeby może również korzystać z energii zgromadzonej w akumulatorach.
• równoległe – (silnik spalinowy jest mechanicznie połączony z kołami) Gdy potrzebna jest duża moc silnik elektryczny i spalinowy mogą pracować równolegle. Podczas hamowania silnik elektryczny jest generatorem.
• szeregowo – równoległe - kombinacja układu szeregowego i równoległego.

Wady i zalety

Zaletą układów hybrydowych jest zmniejszenie zużycia paliwa i emisji szkodliwych spalin (obecnie spełniają najbardziej rygorystyczne normy w tym zakresie) oraz hałasu. Wadą jest natomiast większa masa i cena pojazdu oraz większe rozmiary i komplikacja układów głównie z powodu zastosowania akumulatorów.

Zastosowanie napędu hybrydowego

Napęd hybrydowy jest coraz częściej stosowany w samochodach osobowych. Przykłady takich modeli to: Toyota Prius, Honda Insight, Lexus GS450h, Chevrolet Volt, Opel Ampera czy Jo-mobil.
Napęd hybrydowy jest szczególnie korzystny w pojazdach które często zatrzymują się i ruszają, np. śmieciarkach, autobusach miejskich (przykładem takiego autobusu jest Solaris Urbino 18 Hybrid), czy tramwajach (taki tramwaj nie musi korzystać z zewnętrznego zasilania). W pojazdach z klasycznym napędem znaczna ilość energii jest tracona podczas hamowania. Po zastosowaniu napędu hybrydowego można część tej energii zgromadzić w akumulatorach i wykorzystać przy ponownym ruszaniu. Istnieje również możliwość wyłączania silnika spalinowego podczas częstych postojów co również daje oszczędności. Autobusy hybrydowe mogą posiadać możliwość wyłączenia silnika spalinowego podczas przejazdu przez zabytkowe części miast w celu ochrony zabytków przed niszczącym wpływem zanieczyszczeń.
Napęd hybrydowy, spalinowo-elektryczny był też stosowany w okrętach podwodnych.
Inny rodzaj napędu hybrydowego jest czasem stosowany w motorowerach, które zaopatruje się w mały silnik spalinowy lub elektryczny. Przy jeździe pod górę lub pod silny wiatr stosuje się w takich rowerach napęd silnikowy, zaś przy jeździe w dół, po płaskim lub z wiatrem stosuje się zwykły napęd nożny.

Honda CR-Z

Kompaktowy hybrydowy samochód osobowy o nadwoziu coupé produkowany przez koncern Honda od 2010 roku.

Nadwozie i wnętrze

3-drzwiowe nadwozie Hondy CR-Z typu coupé charakteryzuje się dynamiczną linią. Stylizacją auto nawiązuje do modelu Honda CR-X. Odmiana przeznaczona na rynki państw europejskich wyposażona została w osiem diod LED pełniących rolę świateł do jazdy dziennej, które zamontowane są pod kloszem reflektorów w ich dolnej części. W wersji oferowanej w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych zamiast tylnego rzędu siedzeń umieszczono otwarte schowki na przedmioty podręczne.
Deska rozdzielcza wersji seryjnej stanowi rozwinięcie projektów studyjnych, wyposażona została w zestaw trójwymiarowych wskaźników o zmiennej kolorystyce podświetlenia z umieszczonym centralnie cyfrowym prędkościomierzem. Kolor podświetlenia uzależniony jest od wyboru jednego z trzech trybów jazdy: czerwone dla trybu Sport, niebiesko-zielone dla trybu Normal lub niebieskie dla trybu Econ .

Układ napędowy i jezdny

Do napędu pojazdu zastosowano silnik benzynowy w technologii VTEC o pojemności skokowej 1497 cm³, mocy maksymalnej 114 KM i maksymalnym momencie obrotowym 145 Nm oraz silnik elektryczny o mocy 10 kW (13,6 KM) i momencie obrotowym 78 Nm. Łączna moc obu jednostek napędowych wynosi 124 KM i osiąga maksymalny moment obrotowy 174 Nm. Napęd przekazywany jest na oś przednia poprzez 6-biegową manualną skrzynię biegów. W 2012 roku auto przeszło facelifting. Układ napędowy pojazdu zwiększył moc do 137 KM i 190 Nm.
Zawieszenie przednie samochodu oparto na kolumnach MacPhersona z kutego aluminium oraz amortyzatorach gazowych. Podczas prac konstrukcyjnych nad układem kierowniczym i jezdnym wzorowano się na rozwiązaniach takich modeli jak Mini, Lotus Elise czy Volkswagen Scirocco w celu zapewnienia modelowi CR-Z jak najlepszych własności trakcyjnych
.

MIEV

(Mitsubishi In-wheel motor Electric Vehicle – wewnątrzkołowy system napędu elektrycznego) – testowany przez Mitsubishi układ napędu bazujący na litowo-jonowych bateriach i czterech silnikach elektrycznych zamontowanych w kołach.
System wykorzystywany jest w samochodzie Mitsubishi i-MiEV oraz bliźniaczych Peugeot iOn i Citroën C-ZERO.

Audru Ring

Pierwsze zawody w tym miejscu odbyły się w 1930 roku. Oryginalny układ, Sauga Kolmnurk (Sauga Triangle), to 6,1 km długości toru z wykorzystaniem trzech dróg publicznych: Nurme tee, Sulu-Papsaare tee i Haapsalu maantee. Wyścigi na Kolmnurk przestały się odbywać w 60-tych XX wieku.

Nowy tor został zaprojektowany przez Enn Teppand i został zbudowany w latach 1989–1990. 3,668 km długości tor zawiera jeden z zakrętów z Kolmnurk, a także dwa inne (zmienione), prosta na Nurme tee i Haapsalu maantee. Był też nowy odcinek składający się z dróg publicznych.
W 1990 roku powstała nowa prosta i szykana. 350 m prostej na tee Nurme to wszystko, co pozostało z pierwotnego toru z lat 30-tych.
W 2000 roku, rozpoczęto odbudowę toru, a rok później otwarto go, jest przeznaczony z ograniczeniem do zużycia na drogach publicznych. 2,173 km toru wykorzystuje punkty dodane.
Istnieją plany modernizacji i rozbudowy toru. Nowy 3,200 km tor będzie według standardów Fédération Internationale de l'Automobile klasy 3 i FIM klasy B.

Fuel Stratified Injection

Fuel Stratified Injection (FSI) – technika zasilania benzyną wykorzystywana w silnikach benzynowych. Pozwala zwiększyć moc silnika bez przyrostu jednostkowego zużycia paliwa. Opracowana została przez Volkswagena

Koncepcja

Mieszanka paliwowo-powietrzna w silnikach iskrowych – w przeciwieństwie do silników wysokoprężnych – nie może mieć zbyt dużego nadmiaru powietrza (tzw. mieszanka uboga). Mieszanka taka źle zapala się od świecy zapłonowej, proces spalania kończy się po minięciu tłoka GMP co sprawia, że mieszanki ubogie cechują się tzw. przewlekłym spalaniem i jest przyczyną nadmiernego wzrostu temperatury w obrębie gniazd zaworowych i nadmiernej emisji tlenków azotu. Spalanie mieszanek ubogich pozwala jednak na zaoszczędzenie w jednostkowym zużyciu paliwa. Aby pogodzić sprzeczne kwestie konstruktorzy opracowali udoskonaloną odmianę zasilania silnika iskrowego z bezpośrednim wtryskiem paliwa do cylindra pod nazwą FSI. Istotą rozwiązania jest taka technika wtrysku benzyny, aby w obszarze świecy zapłonowej mieszanka była bogata (łatwo się zapala od iskry ze świecy zapłonowej), natomiast w pozostałej objętości cylindra jest mieszanka uboga, która bez problemu zapala się od strefy płomienia z palącej się już mieszanki bogatej. Takie uwarstwienie mieszanki (bogata w okolicach świecy zapłonowej i uboga w pozostałej objętości cylindra) jest właśnie cechą koncepcji Fuel Stratified Injection (FSI) i jej wersji rozwojowych.

Konstrukcja

W systemie FSI konstruktorzy zastosowali:

• dzielone, pochylone kanały dolotowe, o przekroju pełnym przy dużym obciążeniu, a zmniejszanym przy obciążeniu częściowym, za pomocą dodatkowych przepustnic sterowanych podciśnieniowo.
• kolektor ssący o zmiennej geometrii. Zmiana długości kanału przepływu powietrza w kolektorze pozwala na uzyskanie większego momentu obrotowego w zakresie średnich obrotów silnika gdy kanał przepływu powietrza jest długi i wyższej mocy przy wysokich obrotach, gdy powietrze przepływa krótszą drogą.
• przepustnicę sterowaną przez sterownik silnika i elektroniczny pedał gazu. W kolektorze znajduje się też czujnik podciśnienia, na podstawie wskazań którego, a także na podstawie liczby obrotów i kąta otwarcia przepustnicy sterownik oblicza ilość powietrza zassanego przez silnik.
• pompę mechaniczną wysokociśnieniową jednotłoczkową napędzaną za pośrednictwem, specjalnej podwójnej krzywki wałka rozrządu. To obok elektrycznej pompą zasilającą umieszczoną w zbiorniku i wytwarzającą ciśnienie około 6 MPa. W pompie mechanicznej znajduje się elektrozawór, za pomocą którego sterownik może sterować ciśnieniem paliwa. Pompa zasila szynę wtryskiwaczy, która jednocześnie, dzięki swojej objętości stanowi zasobnik ciśnienia i zapobiega wahaniom ciśnienia paliwa w momencie wtrysku. Na szynie paliwowej jest zawór bezpieczeństwa, otwierający się przy ciśnieniu 120 kPa.
• zasilanie wtryskiwaczy z baterii kondensatorów napięciem ok. 65 V. Zastosowano to ze względu na duże ciśnienie i wymaganą szybkość pracy Wtryskiwacz posiada specjalną konstrukcję – w stanie zamkniętym między twornikiem elektromagnesu, a iglicą jest luz. Efektem tego jest zmniejszenie się sił bezwładności, bo po przyłożeniu napięcia pierwszy porusza się twornik.
• układy redukcji emisji tlenków azotu. Problemem pozostaje natomiast podwyższona emisja tlenków azotu, NOx, powstających przy wysokich (1800 °C) temperaturach spalania ubogich mieszanek uwarstwionych przy częściowym obciążeniu silnika. By ją ograniczyć, stosuje się recyrkulację spalin, ale kosztem wzrostu zużycia paliwa dla obniżenia temperatury w komorze spalania. W silniku FSI recyrkulacja może wynosić nawet 25 procent objętości ładunku cylindra. Montowane są też obecnie dodatkowe konwertery katalityczne, tzw. zasobnikowe, gromadzące w postaci azotanów szkodliwe tlenki azotu, powstające podczas pracy na ubogiej mieszance i rozkładające je na azot i tlen w trybie regeneracji (oczyszczania). Polega on na włączaniu na krótko (co minutę na 2-3 s) trybu pracy na bogatej mieszance jednorodnej (λ = 0,8). Niezbędny jest wówczas montaż dodatkowych czujników temperatury i czujników tlenków azotu.

Osiągi

Silnik FSI o pojemności skokowej 1984 cm³ ma korzystne parametry trakcyjne: moc 110 kW (150 KM) przy 6000 obr./min i moment 200 Nm przy 3500 obr./min. Płaski przebieg krzywej momentu obrotowego w zakresie od 2000 do 5000 obr./min powoduje, że silnik jest elastyczny. Przy wtrysku bezpośrednim paliwa do cylindra następuje silne schłodzenie ładunku. W efekcie można podnieść stopień sprężania do 11,5:1 bez obawy wystąpienia spalania stukowego. Czas odcięcia paliwa przy zmniejszaniu prędkości obrotowej może zostać wydłużony ze względu na to, że paliwo nie skrapla się na ściankach kolektora ssącego.

Aston Martin V12 Vantage RS

Aston Martin V12 Vantage RS bazuje na standardowym modelu V8 Vantage Coupe.
    Maskę oraz pokrywa bagażnika wykonano z włókna węglowego. Za aerodynamikę z przodu odpowiada karbonowy rozdzielacz, a z tyłu dyfuzor korzystający z tego samego materiału. Warto wspomnieć o rzadko spotykanym w drogowych Astonach spoilerze. Zdradza on swoją obecność jedynie przy dużej prędkości.
    Połacie zamszu budują odpowiedni klimat, nieco perforowanej skóry trafiło jedynie na część kierownicy. Bardzo dobrze wygląda także zmienione wykończenie drzwi. Centralna konsola oraz dźwignia zmiany biegów pochodzą z modelu DBS.
    Do napędu samochodu posłużył dwunastocylindrowy silnik. Sucha miska olejowa, kute tłoki, przeprojektowana głowica i sportowy układ wydechowy to najważniejsze ze zmian przeprowadzonychw silniku. Dzięki nim z pojemności 6 l uzyskano moc 600 KM oraz 690 Nm. W rezultacie koncepcyjny RS potrzebuje na sprint do 100 km/h zaledwie 4 s.

Brands Hatch Race Circuit

Tor wyścigowy w Wielkiej Brytanii, położony w pobliżu miasta Fawkham w hrabstwie Kent, około 35 kilometrów na południowy wschód od Londynu.
Tor ma dwie konfiguracje, dłuższą – tzw. Grand Prix o długości 3.703 km, oraz krótszą Indy Circuit, która mierzy 1.929 km.
W latach 1964-1986 odbyło się tutaj 14 wyścigów zaliczanych do punktacji Mistrzostw Świata Formuły 1. Dwanaście z nich nosiło nazwę Grand Prix Wielkiej Brytanii, natomiast dwa (w 1983 oraz 1985 roku) - Grand Prix Europy.
Tor gościł uczestników Grand Prix Wielkiej Brytanii w latach parzystych, bowiem w latach nieparzystych wyścig ten odbywał się na obiekcie Silverstone. W latach nieparzystych na Brands Hatch rozgrywano niezaliczane do punktacji F1 zawody o nazwie Victory Race oraz – w latach późniejszych – Race Of Champions.
Dwukrotnie, w latach 1978 i 2003, Brands Hatch było areną wyścigów serii Champ Car. W drugim przypadku kierowcy ścigali się na krótszej wersji – Indy Circuit.
Na torze Brands Hatch rozgrywane są zawody serii międzynarodowych: A1 Grand Prix, World Touring Car Championship, Deutsche Tourenwagen Masters, Mistrzostw Świata Superbike, Formuły 2, a także narodowych: brytyjskich serii motocyklowych, Formuły 3 oraz British Touring Car Championship.
Rekord toru w konfiguracji Grand Prix należy do Nigela Mansella, który podczas wyścigu Formuły 1 w 1986 roku osiągnął czas 1:09.593.
W 1971 roku podczas wyścigu Victory Race na tym torze zginął szwajcarski kierowca Jo Siffert. W 2009 w wyniku obrażeń odniesionych w wyścigu Formuły 2 zginął brytyjski kierowca Henry Surtees.

Bosch K-Jetronic

Mechaniczny wtryskowy układ zasilania silnika spalinowego powstały w roku 1973. Układ ten jest używany obecnie na niewielką skalę.
Układ wtryskowy K-jetronic firmy Bosch składa się z elektrycznej pompy zasilającej, akumulatora ciśnienia paliwa, filtra, rozdzielacza paliwa i przepływomierza powietrza, zblokowanych w regulatorze mieszanki. Poza tym w skład układu wchodzą wtryskiwacze, przepustnica i elementy umożliwiające rozruch i pracę silnika w okresie nagrzewania takie jak regulator termiczny, wtryskiwacz rozruchowy, zawór powietrza dodatkowego. Pomiar masy przepływającego powietrza odbywa się po przez przesuwanie klapy spiętrzającej. Klapa ma kształt koła i pod naporem powietrza porusza się w stożkowej gardzieli, przymocowana jest do końca ramienia, na które nacisk wywiera ciśnienie hydrauliczne za pośrednictwem tłoka sterującego. System dawkuje ilość wtryskiwanego paliwa poprzez ruch tłoka sterującego, którego przesuwająca się krawędź odsłania szczeliny, którymi przepływa paliwo do wtryskiwaczy. Z jednej strony na tłok działa stałe ciśnienie paliwa, a z drugiej napór aerodynamiczny powietrza zassanego przez silnik wywierany na klapę spiętrzającą. Ponieważ ciśnienie paliwa jest stałe, to ruch klapy spiętrzającej wyznacza ilość zassanego powietrza. Korekcje dawki w zakresie niskich i średnich obrotów uzyskuje się po przez modyfikację konturu gardzieli. W zależności od bardziej lub mniej stromego przebiegu konturu (w stosunku do tworzącej stożka) uzyskuje się wzbogacenie lub zubożenie dawki paliwa. W okresie nagrzewania regulator termiczny obniża ciśnienie paliwa nad tłokiem sterującym, co powoduje spadek siły przeciwstawiającej się naporowi aerodynamicznemu, wyższe położenie klapy spiętrzającej, a przez to zwiększenie dawki paliwa.