Ferrari 458 Italia

Ferrari 458 Italia- sportowy model włoskiej marki Ferrari. Premiera odbyła się w dniu 15 września 2009 na Frankfurt Motor Show 2009.
Model ten jest następcą Ferrari F430. Nazwa modelu 458 tradycyjnie odwołuje się do rodzaju zastosowanego silnika – 4,5 l V8. Za stylistykę auta odpowiedzialne jest biuro Pininfariny.
Nowe ferrari może rozpędzić się do 325 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 3,4 s. Średnie zużycie paliwa wynosi 13,7 l/100 km, a emisja CO₂ - 320g/km.
W sierpniu 2013 roku Ferrari zaprezentowało wzmocnioną wersję auta o nazwie 458 Speciale. Silnik V8 o pojemności 4,5 l wzmocniony został do 605 KM i 540 Nm. Oznacza to, że samochód wyposażono w najmocniejszą, atmosferyczną jednostkę V8, jaką kiedykolwiek zaprojektowali inżynierowie Ferrari. 458 Speciale waży 1270 kg, czyli o 90 kg mniej niż standardowa wersja 458 Italia. Do 100 km/h przyspiesza w 3,0 s, a do 200 km/h w 9,1 s. To odpowiednio o 0,4 s i 1,3 s od 458 Italia. Na testowym torze Fiorano 458 Speciale osiąga czas 1 min i 23,5 s, czyli o 1,5 s lepszy od Italii.

Auto wyposażone jest w:

• system kontroli trakcji F1-Trac
• dyferencjał o ograniczonym uślizgu, z prawie 100% blokadą rozdziału mocy
• węglowo-ceramiczne hamulce Brembo, które umożliwiają zatrzymanie auta jadącego z prędkością 100 km/h na dystansie 32,5 m (po puszczeniu pedału gazu następuje automatyczne zbliżenie klocków do tarczy zmniejszając tym samym czas od naciśnięcia pedału hamulca do zaciśnięcia się klocków)
• położony centralnie z tyłu 8-cylindrowy silnik z bezpośrednim wtryskiem
• jednostka ta rozwija moc 570 KM, osiąganą przy 9000 obr./min (127KM z 1 l pojemności, i moment 540 Nm przy 6000obr./min (80% wartości dostępne przy 3250 obr./ min)
• do przeniesienia napędu na tylną oś wykorzystywana będzie 7-stopniowa przekładnia dwusprzęgłowa firmy Getrag bezpośrednio stworzona do tego samochodu przez co charakteryzuje się bardziej sportową charakterystyką w stosunku do tradycyjnych skrzyń z dwoma sprzęgłami
• reflektory z technologią LED
• przednie wloty powietrza wyposażone w ruchome skrzydełka (technologia z F1, obecnie zakazana) zwiększające docisk w zależności od prędkości
• muskularne błotniki z wlotem powietrza które eliminuje tworzenie się ciśnienia w nadkolach samochodu
• okrągłe tylne światła LED
• trzy umieszczone centralnie chromowane końcówki rur wydechowych nawiązujące do F-40

Nissan 200SX

Określenie Nissan 200SX odnosi się do kilku modeli sportowego samochodu osobowego japońskiej firmy Nissan Motors.
Samochody te były produkowane pod tą nazwą od 1974 roku do 2002.
Pierwszy jego pokaz odbył się w roku 1977. Nissan w Stanach Zjednoczonych miał jeszcze nazwę Datsun. Auto niezbyt się sprzedało, gdyż Japończycy wciąż nie mieli takiej dominacji rynku samochodowego jak dziś na terenach Ameryki Północnej. Model ten oznaczono S10. Były także egzemplarze z silnikiem 2.4, oznaczane jako Datsun 240Z, który to jest protoplastą
obecnego Nissana 350Z.
W roku 1980 auto zmieniło się całkowicie - seria S110 była sprzedawana w Europie i Japonii jako Silvia, w Australii i Nowej Zelandii jako Gazelle, a w Meksyku jako Sakura. Oferowano coupé - hatchbacka i "notchbacka" z tzw. hardtopem. W latach 1981-82 200SX sprzedawany w Stanach Zjednoczonych posiadał silnik Z20E o pojemności dwóch litrów, stu koniach mechanicznych i czterech cylindrach. Lata 1982-83 to zwiększenie pojemności silnika do 2.2 litra, zwiększenie mocy do 102 koni i zmiana oznaczenia na Z22E. Te auta sprzedawały się długo bardzo dobrze i można je wciąż spotkać na drogach.
W roku 1984 wprowadzono serię S12. I znów całkowita zmiana wyglądu samochodu. 200SX posiadał ją aż do roku 1989, gdy to zmieniono go w USA na S13, oznaczany 240SX. Część egzemplarzy tej generacji dostała nowy silnik oznaczany CA18DET - o pojemności 1.8, doładowany turbiną, posiadający moc 169 koni. W roku 1987 zaoferowano model SE, który posiadał bardzo potężny silnik o pojemności 3.0 litra (SOHC V6 o mocy 160 koni). Ten silnik posiadała także pierwsza generacja Nissana 300ZX. W tym samym roku udało się zwiększyć moc do 165 koni, co stało się później znakiem końca produkcji S12.
S13 - model ten był oferowany w Europie jako 200SX, miał silnik o pojemności 1.8 litra (DOHC) CA18DET, doładowany turbiną, posiadający dwa warianty mocy - 169 (Europa) oraz 175 (Japonia) koni. Na części rynków miał nazwę 180SX, natomiast w USA był to 240SX z silnikiem 2.4 litra, bez turbiny. W roku 1993 wypuszczono nową generację - S14 z silnikiem 2.0 litra SR20DET. Natomiast trzy lata później zaprezentowano 220 konną S14a, która to praktycznie kończyła serię 200SX. W Japonii model S13 produkowany był równolegle z wersją S14 do roku 1998. Japońska wersja oprócz kierownicy po prawej stronie różniła się deska rozdzielcza, oferowano również wariant z wyświetlaczem HUD, elektronicznym sterowaniem nawiewów i klimatyzacji oraz AirBag.

Gymkhana

Gymkhana- głównie konkurencja samochodowa, wyścig konny, kolarski lub motocyklowy ze sztucznymi przeszkodami, mający na celu wykazać zręczność i odwagę zawodników oraz walory danego pojazdu (samochodu, motocykla lub roweru).
W Polsce od kilku lat obecna jest i zdobywa coraz większą popularność Gymkhana motocyklowa.
W przypadku samochodów Gymkhana jest głównie konkurencją czysto kaskaderską podzieloną na trzy klasy główne:

• Seryjne
• Modyfikowane
• Sportowe

Gymkhana zyskała sławę dzięki amerykańskiemu kierowcy rajdowemu i kaskaderowi Kenowi Blockowi.

Drifting

 Drift- technika jazdy pojazdem w kontrolowanym poślizgu oraz nazwa sportu samochodowego.
W Japonii powstała pierwsza profesjonalna liga driftingowa − D1, która obecnie posiada również edycje w Malezji i Nowej Zelandii, dawniej również w USA i Wielkiej Brytanii (tam później przemianowana na European Drift Championship, obecnie już nieistniejąca liga). W USA największa seria to zawody Formula Drift, która również ma swój odłam Formula Drift Asia, która jest rozgrywana na torach w Azji południowo-wschodniej i Australii. Pierwsze zawody w Polsce odbyły się w roku 2006. Zostały zorganizowane przez Polską Feredację Driftingu (PFD) po nazwą TDC (Toyo Drift Cup). W następnych latach PFD, co roku organizuje cykl zawodów driftingowych. W roku 2008 powstaje kolejna organizacja, która najpierw organizuje zawody BMW Drift Day, potem JDA (Japan Drift Attack), a w roku 2010 całą serie pod nazwą Drift Open. W 2010 jako organizator kolejnej serii pojawia się również znane z zawodów na 1/4 mili „SSS” (Stowarzyszenie Sprintu Samochodowego).
Samochody używane w driftingu to głównie tylnonapędowe coupé, przeważnie samochody japońskie takie jak: Nissan Silvia, Nissan 200SX(s13, s14, s15), Nissan Skyline (wersje tylnonapędowe takie jak GTS-t), Toyota Corolla AE86, Toyota Supra, ale także Mazda RX-7, Mazda MX-5 (Miata), Toyota Soarer, Subaru Impreza. Ostatnio popularność zyskują także samochody amerykańskie, a w zawodach europejskich także samochody produkcji europejskiej, głównie BMW, czasem Ford Sierra czy też Opel Omega i Opel Manta.

 

Techniki driftu

• Linking − polega na przeniesieniu większej części masy auta na przednią część pojazdu za pomocą krótkich, lecz energicznych naciśnięć pedału hamulca w momencie, gdy rozpoczyna się zakręt. Wtedy koła tylnej osi tracą przyczepność i rozpoczyna się poślizg samochodu.
• Clutch Kick − tzw. „strzał sprzęgłem”, polegający na chwilowym naciśnięciu pedału sprzęgła, zredukowaniu biegu i bardzo szybkim, energicznym puszczeniu go w trakcie przejeżdżania przez zakręt. Powoduje to gwałtowną utratę przyczepności kół.
• Lift Off Drift (Race Drift, Kensei Drift) − wykonuje się ją przy wejściu w zakręt puszczając na krótko pedał gazu, efektem czego jest powstanie niewielkiej nadsterowności powodującej poślizg, który kontroluje się operowaniem pedałem gazu i kontrowaniem kierownicą. Technika ta używana jest przy większych prędkościach w łagodniejszych zakrętach.
• Feint Drift − przed zakrętem wykonuje się skręt w kierunku przeciwnym do kierunku zakrętu, a następnie gwałtownie skręca się kierownicą we właściwą stronę rozpoczynając w ten sposób poślizg.
• Dirt Drop Drift (Ground Drift) − polega na wyjechaniu tylną osią poza tor, gdzie przyczepność opon jest dużo mniejsza, co staje się przyczyną poślizgu.
• E-Brake Drift (Emergency Brake Drift, Side Brake Drift) − najbardziej znana technika, polega na zaciągnięciu hamulca ręcznego przy wciśniętym sprzęgle, w momencie wchodzenia w zakręt.
• Jump Drift − tzw. „podskok”, wykonuje się go na zakręcie przejeżdżając przez tarkę tylnym kołem, które w tym momencie podskakuje i można dzięki temu uzyskać chwilowy brak przyczepności oraz nadsterowność samochodu.
• Long Slide Drift − jest to długo trwający drift, rozpoczyna się go za pomocą np. hamulca ręcznego dużo wcześniej przed zakrętem. Wymagana jest do tego duża prędkość samochodu.
• Power Over − technika polegająca na mocnym naciśnięciu pedału gazu w momencie wchodzenia w zakręt. Wskutek buksowania kół samochód traci przyczepność i przechodzi w poślizg kontrolowany. Dodatkowym efektem wizualnym jest duża ilość dymu z opon. Technikę tę można wykonać tylko jeśli auto dysponuje wysoką mocą silnika (zob. muscle car).
• Manji Drift − technika polegająca na driftowaniu zazwyczaj na prostym odcinku drogi od jednej krawędzi drogi do drugiej.

Anti-Lag System

Podtrzymanie turbiny (nazywane również ALS -Anti-Lag System) jest systemem pozwalającym zminimalizować Turbo-Lag Time czyli " turbo dziure". Turbo dziury  w sporcie rajdowym nie są zjawiskiem lubianym. Czas trwania Turbo-Lag jest uzależniony od wielu czynników, do których należą: inercja, efektywny przepływ powietrza, ciśnienie zwrotne. Problem ten jest częściowo rozwiązany przez zamontowanie w układzie turbo dump valve (zawór upustowy), który wkracza do akcji, kiedy kierowca zdejmuje nogę z pedału gazu..... Wtedy słyszalny jest charakterystyczny szelest uchodzącego powietrza. W silnikach rajdowych jest bardzo powszechne "złe" dopasowanie turbosprężarki (pod względem wielkości) by wytworzyć dostatecznie dużą wartość ciśnienia (spalin) i zapewnić wystarczającą prace silnika. W dużych turbo sprężarkach "turbo dziury" rosną prawie proporcjonalnie do objetości turbo. W takich przypadkach dump valve jest niewystarczający do utrzymania turbo "na obrotach" gdy kierowca odpuszcza pedał gazu. Dodatkowo rajdowe samochody posiadają zwężke na turbinie (turbo restrictor) ze wzglądu na przepis FIA. Jednym z efektów tej restrykcji jest wydłużenie Lag Time. Dlatego też w silnikach w specyfikacjach rajdowych, gdzie moment obrotowy i osiągi silnika są istotnymi czynnikami, stosowanie podtrzymania turbo jest bardzo istotne. Podczas Turbo Lag silnik jest dużo mniej "czuly" i jego wydajność spada poniżej wartości nominalnej. Aby przeciwdzialać efektom Turbo Lag, niektórzy kierowcy stosują technikę Waltera Rohrla, polegającą na hamowaniu lewa noga z równoczesnym dociskaniem pedału gazu , aby utrzymać turbo sprężarke na obrotach. Anti Lag System było bardzo prostym pomysłem lecz w rzeczywistości bardzo trudnym do wdrożenia. W sporcie piewsze ALS zastosowała Toyota nazywając swój system Toyota Combustion Control System, podczas gdy Mitsubishi nazwalo swój system Post Combustion Control System. Ku rozwiązaniu problemu turbo lag przyszła elektronika, która opożnia moment zapłonu mieszanki tak, aby jej spalenie następowało prawie w momencie otwarcia zaworów wylotowych. Efektem tego jest zwiększenie energii strumienia spalin, wyrzucanych do kolektora wydechowego. Energia te jest już wstanie utrzymać obroty wirnika turbosprezarki. W ten oto sposób po zmianie biegu mamy do dyspozycji cala moc silnika. Minusami tego systemu jest zmniejszenie trwalości :

- samej turbiny, temperatury osiagają tutaj 11000 ºC
- wydechu (gdy system zamontowany jest w cywilnych samochodach wydech może być uszkodzony nawet po 100 km

Innymi efektami ALS to niesamowity dźwięk wydobywający się z wydechu.
No i oczywiście kierowcy którzy nie lubią stosować techniki "left foot braking" nie muszą już jej nadużywać.

W rajdówkach stosuje się również do ALS-u tzw. szprycer (water injection) co schładza zawory a także pozwala  na lepsze spalanie mieszanki.

Silnik V8

Silnik V8- silnik widlasty o ośmiu cylindrach umieszczonych w dwóch rzędach w skrzyni korbowej, kąt rozwarcia między nimi wynosi najczęściej 90°, istnieją także konstrukcję o mniejszym rozwarciu. Wszystkie osiem tłoków przekazuje siłę nacisku na wspólny wał korbowy. Kolejność zapłonu dla czterosuwowego silnika V8 to 1-5-4-8-6-3-7-2.

W najprostszej postaci są to dwie jednostki R4 dzielące wspólny wał korbowy. Rozwiązanie to dzieli jednak wady mniejszych silników R4 związane z wyważeniem jednostki - wraz ze wzrostem pojemności skokowej wzrastają drgania generowane w związku z siłami drugiego rzędu. Z tego powodu od lat 20. XX wieku stosuje się bardziej skomplikowane wały korbowe z wykorbieniami o dwóch płaszczyznach (z ang. crossplane) wyposażone w przeciwciężary. Dzięki temu motor V8 pracuje płynniej niż V6 będąc tańszym niż V12. Większość silników V8 stosowanych w sporcie samochodowym wykorzystuje jednak płaski wał korbowy (z ang. flat-plane) co pozwala na szybsze przyspieszanie i efektywniejszą pracę układu wydechowego.
Amerykańskie silniki V8 były używane jako podstawowe jednostki napędowe tzw. "muscle cars" (Chevrolet Chevelle, Dodge Charger), jednak z powodzeniem są wykorzystywane również w pojazdach użytkowych, np. typu pick-up. W Europie silniki V8 są stosowane przez producentów samochodów luksusowych i sportowych: m.in. Aston Martin, Audi, BMW, Ferrari, Jaguar, Mercedes, Porsche.
Produkcja seryjna silników V8 w USA odbywa się od lat 40. XX wieku do dzisiaj. Większość zbudowana jest pod kątem 90°.
Obecnie silniki V8 o pojemności 2,4 l są stosowane również w Formule 1.

Subaru Impreza WRX STi

 Pierwsze egzemplarze Subaru Impreza wyjechały z fabryki w 1992 roku. Dwa lata później rozpoczęła się seria sukcesów w rajdach samochodowych: Colin McRae wygrał Rajd Nowej Zelandii oraz Rajd RAC, a rok później został rajdowym mistrzem świata, dając firmie Subaru pierwsze miejsce w rankingu producentów. Modyfikacja rankingu FIA pozostawiająca producentom większą swobodę w przerabianiu aut przyczyniła się do powstawania w roku 1993 modelu Subaru Impreza 555. Lata 1996 i 1997 to czas dominacji Subaru w rajdach samochodowych. Pierwszy model Impreza WRC powstał w 1997 roku, kiedy to wprowadzono regulamin WRC. Skrót WRC oznacza World Rally Championship, czyli Rajdowe Mistrzostwa Świata oraz World Rally Car.

Dane techniczne:

• Silnik: boxer
• Pojemność skokowa: 2457 cm³
• Liczba zaworów na cylinder: 4
• Rodzaj paliwa: benzyna
• Napęd: na cztery koła (stały)
• Rodzaj zasilania: wielopunktowy wtrysk paliwa
• Moc: 300 KM przy 5500 obrotach na minutę
• Skrzynia biegów: manualna, 6-biegowa
• Prędkość maksymalna: 250 km/h
• Zawieszenie przednie: kolumny MacPhersona
• Zawieszenie tylne: kolumny MacPhersona, stabilizator poprzeczny
• Ogumienie: przód: 225/40 R18, tył: 225/40 R18
• Rozstaw osi: 2535 mm
• Pojemność zbiornika paliwa: 60 l

Ceny paliw w Europie

Ostatnia aktualizacja:21 sierpień 2013

Pb95 w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Kosowo	1,20	5,09	19,64
POLSKA	5,58	5,58	17,92
Estonia	1,32	5,59	17,88
Rumunia	5,88	5,61	17,83
Bułgaria	2,61	5,66	17,66
Łotwa	0,95	5,72	17,49
Luksemburg	1,37	5,80	17,26
Hiszpania	1,38	5,85	17,09
Czarnogóra	1,38	5,86	17,07
Węgry	414,00	5,86	17,07
Litwa	4,85	5,96	16,78
Chorwacja	10,62	5,98	16,73
Austria	1,42	6,01	16,64
Czechy	36,59	6,02	16,60
Szwajcaria	1,79	6,17	16,21
Francja	1,47	6,24	16,02
Słowacja	1,49	6,32	15,82
Niemcy	1,49	6,33	15,80
Portugalia	1,51	6,41	15,60
Irlandia	1,51	6,43	15,56
Finlandia	1,54	6,52	15,35
Wlk Brytania	1,38	6,83	14,63
Dania	12,22	6,95	14,38
Szwecja	14,53	7,06	14,17
Słowenia	1,67	7,10	14,08
Grecja	1,67	7,10	14,08
Belgia	1,68	7,11	14,06
Włochy	1,74	7,39	13,54
Holandia	1,83	7,75	12,90
Turcja	4,82	7,78	12,86
Norwegia	15,46	8,15	12,27

Zestawienie obejmuje ceny paliw w wybranych krajach europejskich.
Średnie ceny w sieprniu 2013 wyznaczone na podstawie kursów walut NBP na dzień 21-08-2013.

Ostatnia aktualizacja:21 sierpień 2013

ON w Europie

Państwo	Cena [waluta/litr]	Cena [PLN/litr]	Ilość litrów za 100 PLN
Kosowo	1,19	5,05	19,80
Łotwa	0,90	5,42	18,46
Czarnogóra	1,29	5,47	18,27
Chorwacja	9,79	5,51	18,15
POLSKA	5,54	5,54	18,05
Luksemburg	1,31	5,56	17,99
Estonia	1,32	5,60	17,84
Litwa	4,59	5,64	17,73
Rumunia	5,99	5,71	17,52
Bułgaria	2,65	5,74	17,42
Hiszpania	1,36	5,75	17,38
Portugalia	1,37	5,80	17,24
Austria	1,38	5,84	17,13
Słowacja	1,38	5,87	17,05
Czechy	35,66	5,87	17,04
Węgry	415,98	5,88	16,99
Słowenia	1,39	5,89	16,96
Francja	1,40	5,93	16,85
Finlandia	1,40	5,95	16,80
Grecja	1,42	6,02	16,62
Niemcy	1,43	6,06	16,49
Dania	10,75	6,12	16,35
Irlandia	1,45	6,17	16,21
Belgia	1,48	6,30	15,88
Holandia	1,49	6,32	15,82
Szwajcaria	1,89	6,52	15,35
Włochy	1,57	6,67	14,99
Turcja	4,27	6,89	14,51
Szwecja	14,38	6,99	14,31
Wlk Brytania	1,42	7,05	14,19
Norwegia	14,05	7,40	13,51

Mitsubishi Lancer Evolution

Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera - Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta.
W roku 2006 na rynku pojawiła się następna wersja – Mitsubishi Lancer Evolution IX (EVO IX). W nowym modelu zastosowano mocniejszy silnik po raz pierwszy z systemem zmiennych faz rozrządu MiVEC, 6-stopniową skrzynię biegów, zawieszenie marki Kayaba, aluminiowe obręcze firmy Enkei, a także obniżono masę pojazdu, ulepszono właściwości aerodynamiczne oraz system chłodzenia. Poprawiono osiągi auta - dla 280-konnego silnika prędkość 100 km/h uzyskano w 5,7 sekundy, a prędkość maksymalną pojazdu ograniczono elektronicznie do 250 km/h. Zmiany stylistyczne obejmują nowy przedni zderzak z grillem, nowy tylny zderzak z dyfuzorem, delikatnie zmieniony carbonowy spoiler na tylnej klapie oraz czarne tylne lampy z całkowicie przezroczystym kloszem. Zmiany wnętrza objęły nowe fotele obszyte czarną alcantarą i czarną skórą, kierownicę całą w kolorze czarnym, elementy ozdobne deski rozdzielczej z włókna węglowego, oraz nowy, niżej umieszczony panel sterowania klimatyzacją.
W Japonii produkowane były na cały świat 3 wersje: - Lancer Evolution IX RS (Rally Sport), to wersja pozbawiona systemu stereo, wygłuszeń pojazdu, klimatyzacji, centralnego zamka, elektrycznych szyb a nawet warstwy antykorozyjnej lakieru w celu zmniejszenia wagi. Jako jedyna wersja ma 5-biegową skrzynię biegów Jest to wersja stworzona do przebudowy na auta rajdowe, - Lancer Evolution IX GSR (Grand Sport Rally) wersja podstawowa, - Lancer Evolution IX GSR SE (Special Edition) mają dodatkowo w standardzie centralny zamek, tylną wycieraczkę, oraz lepsze wygłuszenie wnętrza, - Lancer Evolution IX MR (Mitsubishi Racing) oprócz tego co wersji SE dodatkowo znalazły się tu lżejsze aluminiowy dach, maska i klapa bagażnika, zainstalowany został poprawiający aerodynamikę 'Vortex Generator' czyli generator wirów powietrznych wyglądający jak malutkie rekinie płetwy na w tylnej części dachu (stąd popularna nazwa 'Shark Fins'), zawieszenie marki Bilstein, oraz koła firmy BBS.
Na polski rynek wprowadzono dwie wersje wyposażenia P01 (odpowiednik wersji GSR) oraz P03 (odpowiednik wersji SE dodatkowo z zawieszeniem Bilstein i kołami BBS z wersji MR). Do obu wersji wyposażeniowych dostępne były również specjalne pakiety poprawiające osiągi auta: - Lancer Evolution IX GT300 (moc 305 KM moment obrotowy 403 Nm - Lancer Evolution IX GT340 (moc 340 KM moment obrotowy 430 Nm.

W związku z dużym zainteresowaniem wzmocnionymi wersjami w 2007 roku stworzony został jeszcze mocniejszy pakiet GT360 (360 KM 440 Nm). W tym samym roku powstała również super-ekskluzywna, limitowana do zaledwie 10 egzemplarzy wersja Mitsubishi Lancer Evolution IX GT400 Extreme, która poza niesamowitą mocą 395 KM
i momentem obrotowym 500 Nm generowaną z zaledwie 2-litrowego silnika, wyposażona jest elektronicznie sterowane zawieszenie firmy Tein, limitowane kute felgi firmy Ralliart R01, limitowaną dokładkę zderzaka firmy Ralliart z włókna węglowego, ksenonowe światła (nie występujące seryjnie w żadnej innej wersji), zestaw wyścigowych hamulców firmy Stoptech, oraz wiele innych dodatków poprawiających zarówno komfort jazdy oraz i osiągi. Mitsubishi Lancer Evloution IX GT400 Extreme do 100 km/h przyspiesza w czasie poniżej 4 sekund.

Lamborghini gallardo

Mały, dwumiejscowy samochód sportowy (segment G+) produkowany od 2003 roku. Uważany za następcę i rozwinięcie modelu Cala, choć kontynuuje też tradycje Jalpy, pierwszego „tańszego” Lambo. Gallardo to najpopularniejszy samochód Lamborghini w historii włoskiej marki – od debiutu sprzedano go w liczbie ponad 11 tys. egzemplarzy. Nazwa auta pochodzi od słynnej rasy byków, które walczyły w korridach. Słowo „gallardo” oznacza po hiszpańsku „piękny” lub „bohaterski”. Gallardo dwukrotnie wygrał plebiscyt Top Gear na „Samochód Marzeń” (2006 i 2009).
To stosunkowo niewielkie, dwumiejscowe auto. Posiada ramę podłogową typu spaceframe (aluminiowa przestrzenna) i aluminiową karoserię, stały napęd na cztery koła ze sprzęgłem wiskotycznym i montowany centralnie-wzdłużnie silnik V10 o pojemności 5,0 l, benzynowy z wielopunktowym wtryskiem paliwa. Skrzynia sześciobiegowa, manualna, (opcjonalnie sekwencyjna). W roku 2005 jego moc zwiększono o 20 KM i obecnie ma 560 KM. Średnie zużycie paliwa 17 l/100 km.
Masa własna 1505 kg (wersja podstawowa) lub 1405 kg (wersja Superleggera – wł. "superlekka"). Prędkość maksymalna wynosi 315 km/h, a do 100 km/h auto przyspiesza w zależności od wersji od 3,8 do 4,3 s. Cena samochodu w wersji podstawowej wynosi ok. 145 180 Euro (w USA 165 000 $). Gallardo LP560-4, po raz pierwszy pokazaną na genewskim auto salonie. Wyposażono go nowy silnik konstrukcji Lamborghini czyli dziesięciocylindrową widlastą jednostkę z bezpośrednim wtryskiem (FSI) o pojemności 5,2 l. Motor ten generuje 560 KM. Ponadto zaoszczędzono kolejne 20 kg na masie pojazdu, przez co wynosi ona już tylko 1330 kg. Ceny Gallardo LP560-4 rozpoczynają się od ok. 195 250 Euro (w USA 222 000 $). Osiągi: maksymalna prędkość w granicach 325 km/h i pierwsza setka na liczniku po 3,7 s. Najmocniejszą i najszybszą odmianą Gallardo jest wersja LP570-4 Squadra Corse napędzana 5,2-litrowym silnikiem V10 o mocy 570 KM. Do 100 km/h rozpędza się w 3,4 s, a prędkość maksymalna wynosi 320 km/h.

Jeśli chciałbyś przejechać się takim samochodem zajrzyj tutaj:  https://www.devil-cars.pl/?idpartner=stasiu1994

Chevrolet camaro

Samochód sportowy (segment G) zaliczany do odradzającej się klasy „pony cars”, produkowany w latach 1966-2002 oraz ponownie od 2009 roku. Jedno z najsłynniejszych aut typu „pony” i „muscle cars”, wprowadzone na rynek jako rywal Forda Mustanga. Później wielokrotnie zmieniało swoje oblicze, a cztery lata po wycofaniu ze sprzedaży czwartej generacji auta, Chevrolet zaprezentował prototyp nowego, nawiązującego do przeszłości Camaro. Przedmiotem sporu zawsze było pochodzenie nazwy auta, według jednej z wersji, źródłosłowu należy szukać we francuskim „camarade” (czyli „kamrat”).

Generacje Chevrolet Camaro

• Camaro V   2006 - teraz
  
• Camaro IV   1992 - 2002
  
• Camaro III   1982 - 1992
  
• Camaro II   1970 - 1981
  
• Camaro I   1967 - 1969