McLaren F1

 McLaren F1- samochód skonstruowany i produkowany przez brytyjską firmę McLaren Cars, poddział McLaren Group, w której skład wchodzi także zespół McLaren w Formule 1. Do jego napędu użyto silnika V12 BMW S70/2 60° o pojemności 6,1 litra V12. Samochód produkowano w latach 1994-1998, spośród 100 powstałych egzemplarzy – 64 były w wersji ulicznej, 5 LM (Le-Mans), oraz 3 GT (Gran Turismo). McLaren F1 dzierżył miano najszybszego samochodu produkcyjnego (osiągał maksymalną prędkość 388,5 km/h) do 2005, kiedy to jego rekord został pobity przez Koenigsegga CCR.

Typ silnika:

• S70/2 – 468 kW / 636KM (normalna wersja dopuszczona do ruchu ulicznego)
• S70/3 – 500 /507/ kW / 680 /689/KM (normalna wersja dopuszczona do ruchu ulicznego – wersja LM) / moc ze zdjętymi ogranicznikami poboru powietrza do kolektora ssącego. Ostatecznie w modelu LM zdławiono moc do 668 KM

Początkowo planowano zamontowanie silnika V10 produkcji Hondy. Jednak japoński producent nie wyraził na to zgody, bowiem nie spodobał mu się pomysł montowania jego jednostki w samochodzie McLarena. Z pomocą przyszła tutaj firma BMW. Ich jednostka V12 o pojemności pięciu litrów i mocy 300 KM służyła ówcześnie w dużej limuzynie E32 750i/iL. Później montowano ją w ekskluzywnych pojazdach serii E31 850i. Zakładano, że wersja sportowa miała nosić nazwę M8, tak jak poprzednie serie "M" firmy (M3, M5). Jednak projektu nie wdrożono w życie. Według BMW powodem były zbyt duże koszty produkcji jak na ten segment aut, efektem czego pomysł spalił na panewce. Pozostał silnik o pojemności 5 l i 500 KM. Później podjęto się produkcji sportowego modelu BMW 850 CSi z silnikiem powiększonym z 5 l do 5,6 l i mocy 380 KM. Murray zakupił projekt i prawa do silnika, później powiększono w nim pojemność do 6,1 l. Gotowy silnik ważył około 266 kg, o 16 kg za dużo niż oczekiwał tego Murray. Jednak moc jaką uzyskiwał ostatecznie go przekonała i usatysfakcjonowała – 650 KM. Wg założeń Murraya silnik miał dysponować minimalną mocą 550 KM. 650 KM – taką moc rozwijał ówczesny prototypowy silnik, który później zdławiono do 636 KM, gdyż wymagały tego ówczesne normy emisji spalin. Jednostkę całkowicie zmodernizowano, była wykonana w większości z tytanu i glinu. Zastosowano także układ VANOS z czterema zaworami na cylinder. Silnik pod tym względem jest do dziś bardzo zaawansowany technologicznie. Jako, że wytwarzał duże ilości ciepła, zdecydowano się na bardzo drogi wariant jego odprowadzania – klapa komory silnika była w całości wyłożona folią z czystego złota.

Prędkość

Seryjny F1 rozpędzał się do 372 km/h, osiągając 100 km/h w nieco ponad 3 s (100 mph - 161 km/h w 6,3 s, a 200 mph - 322 km/h w 28 s). Przejechanie 1/4 mili wymagało tylko 11,1 s (222 km/h na wylocie), a pierwszego kilometra 19,6 s (z prędkością ucieczki wynoszącą 285 km/h). Dnia 31 marca 1998 roku na volkswagenowskim torze Ehra-Lessien (z 9-kilometrową prostą) samochód ugruntował swoją pozycję, rozpędzając się do 386,5 km/h (w późniejszym czasie samochód rozpędził się nieoficjalnie do 391 km/h). Modelem, którym tego dokonano był pięcioletni prototyp XP5 ze zdjętym ograniczeniem obrotów silnika (seryjnie silnik rozkręcał się do 7500 obr/min). Jak niektórzy oceniali po udanej próbie, gdyby zwiększyć przełożenia biegów, dobierając jeszcze siódmy bieg i zmienić nieco aerodynamikę (zdemontować boczne lusterka i zmienić nachylenie tylnego spoilera), auto byłoby w stanie znacznie poprawić swój wynik. Rekord Brytyjczyków pozostawał niepobity przez lata. Symbolicznie poprawili go Szwedzi dopiero 28 lutego 2005 na włoskim Nardo - Koenigsegg CCR rozpędził się tam do 387,9 km/h (jadąc po kolistym torze, a nie tak jak McLaren na prostej). W maju 2005 oba auta wynikiem 407 km/h pokonał Bugatti Veyron. Twórcy F1 nigdy nie mieli w zamiarach bicia jakichkolwiek rekordów - chciano po prostu wyprodukować bezkompromisowy sportowy samochód z najwyższej półki

Konkurencja

McLaren F1 wyprodukowany w 1994 był pierwszym wozem drogowym wykonanym całkowicie z materiałów kompozytowych, głównie włókna węglowego w technologii CFRP (carbon-fibre reinforced plastic). Wszystkie stalowe części silnika zastąpiono odpowiednikami tytanowymi i aluminiowymi. Co ciekawe sam układ wydechowy wykonany z tytanu był lżejszy o 16 kg od jego odpowiednika stalowego. Aby jak najbardziej obniżyć masę pojazdu, felgi zostały wykonane z magnezu, zaś aluminiowe nawiercane tarcze oraz pozostałe części układu hamulcowego pochodziły od firmy Brembo. McLaren zakładał, że auto będzie ważyło równe 1000 kg + ciężar kierowcy. Nadwozie zostało wykonane z najdoskonalszych materiałów jakie wówczas były dostępne. Wóz zebrał bardzo dużo pochlebnych opinii, był również jednym z nielicznych tego typu samochodów, które osiągnęły sukcesy w różnorodnego rodzaju imprezach (1. i 2. miejsce w wyścigu Le Mans w 1995 roku). Pod względem osiągów bił nawet zaprezentowanego w 1995 roku model F50 firmy Ferrari. Dziennikarze twierdzili: "Nie dość, że F50 jest wolniejszy to jeszcze mniej ekskluzywny, mniej skomplikowany, mniej spleciony w całość. McLaren F1 to pionier wśród tego typu aut i jeszcze długo będzie niekwestionowanym królem tego segmentu". Niektórzy dziennikarze mówili, że pod względem osiągów każdy wóz w porównaniu z F1 jest pojazdem GT. Jedynym prawdziwym konkurentem dla F1 był wówczas Bugatti EB 110 SS, który charakteryzował się podobnymi osiągami i prestiżem. Oprócz napędu na 4 koła miał także klimatyzację i luksusowe wyposażenie.