Bolidy F1

Obecne samochody Formuły 1 – jednomiejscowe pojazdy wyścigowe o otwartym nadwoziu, kołach wystających poza profil kokpitu i skrzydłach (ang. wings) z przodu oraz z tyłu, budowane ściśle według regulacji FIA – w związku z czym ich budowa jest zbliżona.
Koszt projektowania i budowy bolidu wymaga setek godzin w tunelu aerodynamicznym a koszty często przekraczają 100 milionów dolarów. Na rok 2007 budżet stajni BMW Sauber wynosił 355 milionów dolarów. Wiele pieniędzy pochłania rozwój, badania i testy w tunelu aerodynamicznym.
Silnik stanowi integralną część struktury bolidu, co oznacza, że z przodu jest do niego podłączony kokpit, a z tyłu skrzynia biegów z tylnym zawieszeniem i strukturą zderzeniową.
Obecnie silniki o pojemności 2400 cm³ w układzie V8 zostały wprowadzone w sezonie 2006 zastępując jednostki V10 o pojemności 3000 cm³ (wprowadzone w 1995 r. kiedy to również zmniejszono pojemność z 3500 cm³, aby zwiększyć bezpieczeństwo kierowców).
Moc silników wynosi ok. 750 KM (stare jednostki V10 miały moc bliską 1000 KM, są to jednak dane
nieoficjalne – żaden z producentów nigdy nie określił dokładnej mocy silnika). W sezonie 2006 obroty silników z łatwością przekraczały 20 tys. obr./min., obecnie liczba ta została ograniczona przez FIA do 18 tys.
Silnik wydziela ok. 1758 kW ciepła, które musi być odprowadzone do atmosfery poprzez radiatory (chłodnice), umieszczone po bokach samochodu. Przez chłodnice przepływa około 650 litrów powietrza na minutę.
Obecnie dostarczaniem silników do Formuły 1 zajmują się: Renault, Ferrari, Mercedes oraz Cosworth. Łącznie zaopatrują one 11 zespołów w stawce.
FIA dążąc do spowolnienia bolidów od kilku sezonów wprowadza przepisy zwiększające żywotność silników. W sezonie 2004 dozwolona była wymiana silnika przy każdym Grand Prix, ale obowiązywał zakaz zmieniania silnika w trakcie jednego weekendu (obejmującego treningi, kwalifikacje i wyścig). Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi od sezonu 2005 jeden silnik jest stosowany przez co najmniej dwa kolejne Grand Prix. W przypadku zmiany silnika w tym czasie pozycja startowa kierowcy zostaje obniżona o 10 pozycji w stosunku do wyników kwalifikacji do danego wyścigu. W sezonie 2007 przepisy zostały zmodyfikowane i zezwoliły na używanie dowolnej liczby jednostek podczas dwóch pierwszych treningów przed wyścigiem bez konsekwencji. Nie może jednak zostać użyta jednostka wykorzystywana w Grand Prix. W roku 2008 można było użyć 1 silnik na 2 GP – w przypadku wymiany kierowca był cofany o 10 pozycji na starcie. W sezonie 2009 można użyć tylko 8 silników na cały sezon a silniki można wymieniać bez straty pozycji. W przypadku skończenia się regulaminowych ośmiu silników za wymianę silnika na nowy kierowca będzie cofany o 10 pozycji na starcie lub na koniec stawki, gdy silnik zostanie wymieniony po kwalifikacjach. Zostały wprowadzone ograniczniki obrotów silnika z 19 000 do 18 000 obr./min.
Z końcem sezonu 2006 FIA poddała silniki homologacji i od tej pory mogą być w nich dokonywane jedynie nieznaczne modyfikacje. Tzw. "zamrożenie silników" ma trwać nawet do 2017 r.

Paliwo

W F1 używa się paliwa zbliżonego do tego ze stacji benzynowych, jest ono jednak specjalnie przygotowywane dla F1 pod kątem danego toru. Paliwo to jest jednakowe dla wszystkich zespołów. Stajnie nie mogą na własną rękę go ulepszać. Aby uniknąć wszelkich wątpliwości, paliwo to jest dystrybuowane i tankowane pod ścisłą kontrolą sędziów. Od czasu do czasu są też przeprowadzane kontrole próbek paliwa, pobieranego bezpośrednio przed startem z baków bolidów.
Od sezonu 2000 paliwo używane w F1 musiało być zgodne z normami, które w Unii Europejskiej zaczęły obowiązywać od roku 2005 (maksymalna zawartość siarki w paliwach została zredukowana z 150 do 50 ppm).
Od sezonu 2008 co najmniej 5,75% jest pochodzenia biologicznego – zgodnie z nowymi przepisami UE. Federacja chce, aby prace nad paliwem dla Formuły 1 przyczyniły się do rozwoju biopaliw do wykorzystania w drogowych samochodach.
Zbiornik paliwa, wykonany z odpornej na przecieki gumy i pokryty Kevlarem, umieszczany jest jak najniżej w kadłubie tuż za fotelem kierowcy. Podczas tankowania paliwo dostarczane jest przez wąż tankujący z szybkością ok. 12 l/s, warunkiem jest prawidłowe umieszczenie końcówki węża we wlewie do baku. Zużycie paliwa podczas wyścigu wynosi około 75 kilogramów na 100 kilometrów, jednak jest ono uzależnione od charakterystyki toru.
Do sezonu 2010 dozwolone było dotankowanie bolidu podczas trwania wyścigu.

Osiągi

Dzięki coraz bardziej rozwiniętej technologii, bolidy Formuły 1 osiągają szybkości przekraczające 330 km/h oraz przyspieszenie kilkukrotnie większe od seryjnie produkowanych samochodów.
W trakcie demonstracji na torze Silverstone w Wielkiej Brytanii, były kierowca McLarena, David Coulthard startując siedemdziesiąt sekund po parze dwóch zwykłych samochodów marki Mercedes-Benz ze startu stojącego, był w stanie bez trudu wyprzedzić je przed linią mety już w pierwszym okrążeniu. Przejazd całego okrążenia na torze Silverstone zajmuje nie więcej niż 3 minuty.
Większość współczesnych bolidów ma następujące osiągi:

• 0-100 km/h (0-62 mil/h) w 1,7 sek.
• 0-200 km/h (124 mil/h) w 3,8 sek.
• 0-300 km/h (186 mil/h) w 8,6 sek.

Aby zredukować szybkość i zwiększyć bezpieczeństwo kierowców, FIA wprowadziła przepis dla konstruktorów, który ograniczył użycie komputerów do kontroli pracy silnika. Mimo wprowadzenia zmian, konstruktorzy dalej poprawiają osiągi swoich samochodów, zwiększając moc silników i efektywność aerodynamiki. Nowe przepisy na sezon 2005 zredukowały siłę docisku o ok. 25%, z czego prawie wszystko odzyskano.