Silnik wysokoprężny z wtryskiem bezpośrednim

Silnik wysokoprężny z wtryskiem bezpośrednim to tłokowy silnik spalinowy, konstrukcyjna odmiana silnika wysokoprężnego w którym paliwo jest podawane bezpośrednio do cylindra.
Inna równoznaczna nazwa (rzadko już spotykana) to silnik z niedzieloną komorą spalania.

W silnikach tych kształt denka tłoka jest dobrany dla uzyskania takiego zawirowania sprężonego powietrza, aby w możliwie krótkim czasie doszło do odparowania i samozapłonu wtryskiwanej dawki paliwa. Powstające gazy spalinowe działając na tłok oddają mu swoją energię (suw pracy) dając w efekcie pracę użyteczną. Silnik taki może pracować zarówno w obiegu (cyklu) dwusuwowym (rzadkość - wyłącznie silniki o dużej pojemności z cylindra i niskich obrotach pracy), jak i czterosuwowym.
Silniki z wtryskiem bezpośrednim cechują się zaletami takimi jak:

• niskimi stratami cieplnymi
• niskim jednostkowym zużyciem paliwa
• możliwością uzyskania dużych mocy jednostkowych (po doładowaniu)
• łatwiejszym spełnieniem ostrych norm ekologicznych.

Posiadają też i wady takie jak:

• "twarda" praca silnika (głośność)
• wolniejsza reakcja na "dodanie gazu"
• większymi wymaganiami w zakresie paliwa (liczba cetanowa)

Wady te można (w większości) usunąć poprzez zastosowanie nowych technologii zasilania, opartych na pompo-wtryskiwaczach i systemie common rail. Niskie jednostkowe zużyciem paliwa sprawia, iż silnik wysokoprężny z wtryskiem bezpośrednim odgrywa coraz większą rolę jako silnik trakcyjny do napędu pojazdów. O ile kiedyś był stosowany (z założenia) w ciężkim transporcie drogowym i kolejnictwie, tak obecnie jest powszechnie stosowany też w samochodach dostawczych osobowych.